၁၀၊၀၅၊၁၉၈၈
အင်္ဂါနေ့
ဘဘကြီး ဦးမောင်သန့် နေမကောင်းဘူး
ဆိုလို့ ဗျိုင်း သင်္ကန်းကျွန်းကို သွားတယ်။ ဗျိုင်း ရောက်ပြီး မကြာ ဘူး၊ စကား
နည်းနည်း ပြောပြီး ဆုံး သွားတယ်။ဘဘကြီး က အသက် ၈၀ ကျော် နေပြီ။ မှည့် နေတဲ့ သစ်သီး
တစ်လုံး ကြွေ သွား သလို ပေါ့။
အမျိုး တွေ ထဲ မှာ လည်း သက်ကြီး
ရွယ်ကြီးတွေ ကုန် တော့ မယ်။ မေမေ့ ဘက် က နည်း နည်း ကျန် သေး တယ်။ ဖေဖေ့ ဘက် က
ကြီးကြီး ဒေါ်မြစ် တစ် ယောက် ပဲ ကျန် တော့
တယ်။
ဒီလို နဲ့ ပဲ တစ်နေ့ ပြီး တစ်နေ့
ခွဲခွာ ကြရ မယ့် အချိန် ရောက်လာ မှာ ပဲ။ ကျွန်တော် တို့ မိသာစု ထဲ က ဆို ဖေဖေ၊
ဆွေမျိုး ထဲ က ဆို ကြီးကြီး ဒေါ်မြသိန်း၊ ကြီးကြီး ဒေါ်ယု၊ အခု ဘကြီး ဦးမောင်သန့်
တို့ ဆုံး သွား ကြ ပြီ။
ကျွန်တော် အလှည့် လည်း တစ်နေ့နေ့ မှာ
ရောက် လာ ရဦးမှာပဲ။ ကြုံ ရ ဦး မှာပဲ။
၁၀၊၀၅၊၁၉၈၈
အဂါၤေန႔
ဘဘႀကီး ဦးေမာင္သန္႔
ေနမေကာင္းဘူး ဆိုလို႔ ဗ်ိဳင္း သကၤန္းကြ်န္းကို သြားတယ္။ ဗ်ိဳင္း ေရာက္ၿပီး မၾကာ ဘူး၊
စကား နည္းနည္း ေျပာၿပီး ဆံုး သြားတယ္။ဘဘႀကီး က အသက္ ၈၀ ေက်ာ္ ေနၿပီ။ မွည့္ ေနတဲ့ သစ္သီး
တစ္လံုး ေၾကြ သြား သလို ေပါ့။
အမ်ိဳး ေတြ ထဲ မွာ
လည္း သက္ႀကီး ရြယ္ႀကီးေတြ ကုန္ ေတာ့ မယ္။ ေမေမ့ ဘက္ က နည္း နည္း က်န္ ေသး တယ္။ ေဖေဖ့
ဘက္ က ႀကီးႀကီး ေဒၚျမစ္ တစ္ ေယာက္ ပဲ က်န္ ေတာ့ တယ္။
ဒီလို နဲ႔ ပဲ တစ္ေန႔
ၿပီး တစ္ေန႔ ခြဲခြာ ၾကရ မယ့္ အခ်ိန္ ေရာက္လာ မွာ ပဲ။ ကြ်န္ေတာ္ တို႔ မိသာစု ထဲ က ဆို
ေဖေဖ၊ ေဆြမ်ိဳး ထဲ က ဆို ႀကီးႀကီး ေဒၚျမသိန္း၊ ၾကီးႀကီး ေဒၚယု၊ အခု ဘႀကီး ဦးေမာင္သန္႔
တို႔ ဆံုး သြား ၾက ၿပီ။
ကြ်န္ေတာ္ အလွည့္
လည္း တစ္ေန႔ေန႔ မွာ ေရာက္ လာ ရဦးမွာပဲ။ ႀကံဳ ရ ဦး မွာပဲ။
ႀကိဳတင္ စဥ္းစား
မေန ေတာ့ပါဘူး။
No comments:
Post a Comment