၅၊၀၅၊၁၉၈၈
ကြာသပတေးနေ့
ရက်တွေ က လည်း အကုန် မြန်လိုက်တာ။
နောက် နှစ် ရက် ဆို တနင်္ဂနွေ နေ့ ပြန်ရောက်ပြီ။ တစ်ပတ် တစ်ပတ် ခဏလေးပဲ။ တစ်လ
ဆိုတာလဲ ဘာမှ မကြာဘူး။ ၁၂ လ ဆိုတဲ့ တစ်နှစ် ကလည်း မြန်လိုက်တာ။ မနှစ်က
မိုးငွေ့တောင် ရင်ထဲ မှာ မစင်သေးဘူး မိုးရာသီ တစ်ပတ် ပြန်ရောက်လာ ပြန်ပြီ။
ည ၁၀ နာရီ ထိုးပြီ။ မိုးစိပ်စိပ်
လေး ရွာနေတယ်။ လေမတိုက်ဘူး၊ ငြိမ်နေတယ်။ ပတ်ဝန်းကျင်ကလည်း တိတ်နေတယ်။ ပုရစ်
အော်သံ၊ ပုစဉ်းရင်ကွဲ အော်သံ တစီစီ နဲ့ ခေါင်မိုးပေါ် မိုးစက်ကျသံ တဖျောက်ဖျောက်
ပဲ ကြားနေရတယ်။ ခေါင်းရင်းဘက် က ပြူတင်းပေါက် ကို ဖွင့်ပြီး ကုလားထိုင် တစ်လုံး
ယူထိုင် ရင်း အပြင်ကို ငေးနေမိတယ်။ အိမ်ထဲက မီးရောင်က အပြင်ကို အံကျနေတယ်။
မီးရောင်တန်း ဖြူဖြူ ထဲမှာ မိုးစက်တွေ ကို တလက်လက် နဲ့ မြင်နေရတယ်။ အပြင်
မီးရောင်ထဲ က မိုးစက်တွေကို လက်နဲ့ လိုက် ဖမ်းဆုပ် မိတယ်။
လေကြမ်းကြမ်း တစ်ချက် ဝှေ့ တယ်။
မျက်နှာ နဲ့ ရင် ကို မိုးစက်တွေ လာမှန်တယ်။ အအေးဓါတ် က တစ်ကိုယ်လုံး ကို
လွှမ်းခြုံသွားတယ်။ အေးစက် စိုစွတ် တဲ့ အအေး က အသွေးအသား ထဲ အထိ စိမ့် ဝင်သွား
တယ်။ အသက်ပြင်းပြင်း ရှုလိုက်ရင် နှာသီးဖျားလေး အေးသွားပြီး လည်ချောင်းကနေ အဆုပ်
ထဲ အထိ အအေး ငွေ့တွေ ဝင်သွားတယ်။ လေးလံ ထိုင်းမှိုင်းတဲ့ အိပ်ချင်စိတ်တွေ
ပျောက်သွားပြီး တစ်ကိုယ်လုံး အေးမြလန်းဆန်းလာတယ်။ မိုးဥတု ကို ကျွန်တော်
နှစ်သက်တယ်။ မိုးရွာရင် အရမ်းပျော်တယ်။ ညဘက် မိုးရွာရင် ညမှောင်မှောင်မှာ သဲသဲမဲမဲ
ရွာနေတဲ့ မိုးစက်တွေကိုကြည့်ပြီး အတွေး ထဲ နစ်မျော နေတတ်တယ်။ အခုလည်း ရွာနေတဲ့
မိုးစက် မိုးရေ တွေကို ကြည့်ပြီး အတွေးနယ်ထဲ လွင့်မျောမိပြန်ပြီ။ တစ်နှစ် ဆိုတဲ့
ကာလဟာ မကြာသလိုပဲ။ တစ်မိုး ပြီး တစ်မိုး ခဏလေး ရောက်လာတယ်။ မိုးတွင်း ရဲ့ မိုးသည်း
ညတွေမှာ တွေးခဲ့တဲ့ ကျွန်တော့် ရဲ့ အတွေးတွေ ကလည်း တစ်ဆက်တည်း လို ဖြစ်နေတယ်။
မှတ်မိသေးတယ်။ ငယ်ငယ် က မိုးသည်း
တဲ့ ညတွေမှာ မိုးခြိမ်းသံတွေ နဲ့ အပြိုင် စာ အော်ပြီး ကျက်ခဲ့တာ၊ အိမ်ခေါင်မိုး
ပေါ် မိုးစက် ကျသံ၊ လေတိုးသံ၊ မိုးခြိမ်းသံ တွေ ကို နားထောင်ရင်း စောင်ထူထူ
ခြုံပြီး အိပ်ရာ ထဲ ကွေး ခဲ့တာတွေ ကို တမ်းတမိတယ်။ မိုးသည်းသည်းမည်းမည်း ရွာနေတဲ့ အထဲ
ထီး မလုံ့တလုံ ဆောင်းပြီး ရွှံ့တွေ ဗွက်တွေ ကို ဖြတ် ၈ ဂိတ်မှာ ညဘက် အလုပ်သွားဆင်း
ရတဲ့ ဖေဖေ့ ကို မြင်ယောင် မိတယ်။ မိသားစု အတွက် ဖေဖေ က အလုပ် နှစ်ခု လုပ်ရတယ်။
မနက် ၈ နာရီ ဆို ရုံး သွား ပြီ။ ညနေ ၆ နာရီ ဆို အိမ်ပြန်ရောက်၊ သားသမီး တွေနဲ့ အတူ
ထမင်းစား၊ ခနတဖြုတ် နေပြီး ၈ နာရီခွဲ ရင် ည အလုပ် ကို သွားရတယ်။ မနက် ၄ နာရီ လောက်
ပြန်လာ ပြီး ၇ နာရီ လောက်အထိ အိပ်၊ ၈ နာရီ ထိုးရင် ရုံးသွား ရပြန်တယ်။
ကျွန်တော်တို့ ငယ်ငယ် ကလေး ထဲကနေ ဖေဖေ ဆုံး တဲ့ အထိ မနက် အလုပ် ညအလုပ် အဆက်မပြတ်
ပင်ပင် ပန်းပန်း လုပ်ကျွေး ခဲ့ရှာတယ်။ ညဘက် ဖေဖေ အလုပ်သွားတာကို ခရီးသွား တယ်လို့
အိမ်မှာ သုံးခဲ့ကြတယ်။ အခုပြန်စဉ်းစား မိတော့ မိဘမေတ္တာ ကို စူးစူးရှရှ ခံစား
နားလည် ရတယ်။
ဖေဖေ့ ကို ဆေးရုံ ပို့ လိုက်တယ်
လို့ ရုံးက လာ အကြောင်းကြား တဲ့ အချိန်ကလည်း မိုးတွေ သည်းသည်း မည်းမည်း
ရွာနေချိန်ပေါ့။ ညနေ ဖေဖေ ရုံးက ပြန်လာချိန်မှာ ကျွန်တော်နဲ့ မမ က အိမ်ရှေ့
မန်ကျည်းပင် ကြီး အောက်မှာ ထွက်စောင့် နေကြတယ်။ လှမ်းမြင်နေရတဲ့ ၄ လမ်းထိပ် က
ထနောင်းပင်တွေအောက် ဖေဖေ ရောက်ရင် အိမ်ကနေ ပြေးထွက်ပြီး ထီး နဲ့ အိပ်ကို
သယ်ပေးကြတယ်။ ပြန်လာနေကြ အချိန်ကို လွန်နေပြီ၊ ဖေဖေ မရောက်သေးဘူး။ အဲဒီ အချိန်မှာပဲ
မိုးရွာ လာတယ်။ မမ က အိမ်ထဲပြန်ဝင်သွားပြီ။ ကျွန်တော် က မန်ကျည်းပင် ခြေရင်းမှာ
ခိုပြီး ဆက်စောင့်နေတယ်။ ဒီနေ့ အပြန် မဂ္ဂဇင်း အသစ်တွေ ယူလာဖို့ ဖေဖေ့ ကို
မှာထားတယ်။ ၇ နာရီ ကျော်ပြီ။ မှောင်လာပြီ။ မန်ကျည်းပင် အောက်မှာ နေလို့ မရတော့ဘူး။
မိုး ပိုသည်း လာတယ်။ အိမ်ထဲ ကို ကျွန်တော် ပြန်ဝင်လာ ခဲ့တယ်။ အိမ်ထဲ က အဆင်သင့်
ပြင်ထားတဲ့ ထမင်းဝိုင်း ကြီး ဘေးမှာ မေမေ နဲ့ ကျွန်တော်တို့ မောင်နှမ တွေ
စုထိုင်ပြီး ဖေဖေ့ ကို စောင့် နေကြတယ်။ မျှစ်ချဉ် နဲ့ ဝက်သား ချက်၊ ငပိရည်ကျို၊
အတို့အမြှုပ် အစုံ၊ သရက်သီးမှည့် တွေ စိတ်ထည့် ထားတဲ့ စားပွဲ အလယ်က ဇလုံကြီး၊
ဘယ်သူမှ မထိမတို့။ မိုးငွေ့ ကြောင့် အကုန်အေးစက်လို့။ ၈ နာရီခွဲ လောက်ရှိတော့
ရုံးက လူတစ်ယောက် အိမ် ကိုရောက်လာတယ်။ ဖေဖေ့ ကို ဆေးရုံ တင်လိုက်ရတယ်တဲ့။ ဘယ်သူမှ
မထိ မတို့ တဲ့ ထမင်းပွဲ။ အပြင်မှာလည်း မိုးတွေသည်းလို့။
ဖေဖေ ဆုံးပြီး တော့ အိမ်မှာ
တော်တော် ကျပ်တည်းသွားတယ်။ လစဉ် ဘာဝင်ငွေမှ မရှိတော့ဘူး။ ကျောင်းသား ၄ ယောက် နဲ့
မေမေ။ နေ့စဉ် လစဉ် ထွက်ငွေပဲရှိတယ်။ ဝင်ငွေ တစ်ပြားမှ မရှိဘူး။
အိမ် အမိုး က ဓနိမိုး ဆိုတော့
နှစ်စဉ် မိုးရောက်ရင် အမိုးပြန်မိုးရတယ်။ ဖေဖေဆုံး ပြီးတော့ အိမ် အမိုး အသစ်မမိုး
နိုင်တော့ဘူး။ မိုးသည်းသည်း ရွာတိုင်း အိမ်မှာ ရေယိုတယ်။ ညဘက် မိုးသည်းသည်းရွာရင်
အိပ်ရာ တွေ ရွှေ့ရ၊ ပြောင်းရတယ်။ ဘယ်လောက် အိပ်ချင်နေပစေ မိုးရွာတာနဲ့
အိပ်ရာပြောင်းရ အမိုးဖာရ တယ်။ ဖာလို့မရ တဲ့ နေရာတွေကို ရှိသမျှ ပုံးတွေ ခွက်တွေနဲ့
ခံထားရတယ်။ တစ်ည မိုးသည်းသည်း ရွာနေတာ မနိုးဘဲ အိပ်ပျော် နေလို့ ခြင်ထောင်နဲ့
စောင် ရွှဲရွှဲစို တော့မှ နိုးတယ်။ သုံးရေ သောက်ရေ ပြတ်တဲ့ အခါဆိုရင်
ညဉ့်နက်သန်းကောင် ထ ခြံထဲဆင်းပြီး ရေကဲ့ ရတယ်။ မှောင်မှောင်မည်းမည်း လျှပ်စီး
တဝင်းဝင်းတလက်လက် မိုးခြိမ်းသံ တဝန်းဝုန်း တဒိုင်းဒိုင်း နဲ့ပေါ့။ စည်ပိုင်းတွေမှာ
ရေပြည့်ပြီ ဆိုမှ ရေသုတ် အဝတ်အစားလဲပြီး ပြန်အိပ်ရတယ်။ တစ်မိုးတွင်လုံး ခံရတဲ့
ဒုက္ခပေါ့။
ထီး မရှိတာ။ ဖိနပ်ပြတ်တာ။ ရေစို
အဝတ် တွေ မခြောက် တာတွေ ကြုံရတယ်။ ဖိနပ်ကို ချွတ်၊ လွယ်အိပ် ကိုပိုက်၊ ပုဆိုး
တိုတိုဝတ်ပြီး မိုးသည်းသည်း ထဲမှာ ညဘက် သင်တန်း ကနေ အိမ် ကိုပြန်ရတယ်။
အိမ်ရောက်ရင် မိုးစို တဲ့ အကျႌ နဲ့ ပုဆိုးကို မေမေက ချက်ချင်း လျှော်ရတယ်။
အဝတ်အစား များများ မရှိဘူး။ စားပြီးရင် စာကြည့်။ ညဉ့်အတော်နက်ရင် အိပ်။ မနက် ၅
နာရီ ပြန်ထ။ မိုးထဲ လေထဲမှာ ရေပြင်ကိုဖြတ်၊ ရွှံ့ဗွက် တွေ ဖြတ်ပြီး အမိုးမရှိတဲ့ ဖယ်ရီကားကြီးကိုစီးပြီး
အလုပ်သွား။ အလုပ်ဆင်းရင် ကျောင်းကိုဆက်။ ဒီလိုနဲ့ နှစ်တွေ တစ်နှစ်ပြီး တစ်နှစ်
ကုန်သွားခဲ့တယ်။ ပြန်စဉ်းစားမိတော့လည်း မနေ့ က လိုပါပဲ။
အင်း… မိုးတိတ်သွားပြီ။
တစ်ကိုယ်လုံးလည်း အေးစက်နေပြီ။ ကင်းတဲက သံချောင်းခေါက်သံ ၁၂ ချက် ကြားရပြီ။ အိပ်တော့မှ။
No comments:
Post a Comment