နေ့စဉ် မှတ်တမ်း-၁-၈၈

၁၁၊ ၀၄၊ ၁၉၈၈

တနင်္လာနေ့

     ဒီနေ့ လှိုင်မျိုး အလုပ်ပြန်ဆင်းတယ်။ သူတို့ ETEC စာမေးပွဲ ပြီးသွားပြီ။ သူ ခွင့်ယူ ထားတုန်း က ပျင်းစရာ ကောင်းလိုက်တာ။ လှိုင်မျိုး နဲ့ ငါ က ညီအကို လို ခင်ကြတာ။ သက်တူ ရွယ်တူပဲ။ အမြင်ချင်းတူ၊ သဘောချင်း တိုက်ဆိုင်တာ များတယ်။ တစ်ယောက် သဘော တစ်ယောက် နားလည်ကြ တယ်။ 

     သူခွင့်ယူ ထားတုန်း က ငါ့ မှာ ဦးနှောက် ခြောက်စရာ တွေ တော်တော် ကြုံရတယ်။ ကို ဌေးလှိုင် ကတော့ သူ့ကိစ္စသူရှင်းတယ်။ သူများကိစ္စ ကိုဝင် မပါဘူး။ တစ်ခါ တစ်လေ စိုးရိမ်လွန် တတ်တယ်။ တစ်ခါ တစ်လေ တော့လည်း သူ က အစွန်းရောက် အောင် တွေး တတ်တယ်။ ဒါပေမဲ့ စိတ်ချရတဲ့သူ။ အားကိုးရတဲ့ သူပါ။

     အခုတစ်လော ငါလည်း အလုပ်တွေ ရှုပ်၊ ကိုဌေးလှိုင်လည်း အလုပ်တွေရှုပ်နေ ကြတယ်။ နှစ်ယောက်သား စိတ်ချ လက်ချ တိုင်ပင်လို့ ရမယ့် သူ မရှိတော့ စိတ်ညစ်နေ ကြတယ်။ အလုပ် ထဲ မှာ စိတ်ချ လက်ချ တိုင်ပင် လို့ ရတာ ဆို လှိုင်မျိုး တစ် ယောက်ပဲ ရှိတာလေ။

     ဒီနေ့ အလုပ်ပြန်ဆင်း တော့ ငါတို့ နဲ့ အလုပ် ကူလုပ်တယ်။ နေ့ခင်း ငါ စာမေးပွဲ အောင်လို့ သူတို့ ကို အအေးတိုက် တယ်။

     လူ့ဘဝ မှာ တွေ့ကြ ဆုံကြ ခွဲခွါကြ ရတာ ဖြစ်ရိုးဖြစ်စဉ် တွေပဲ။ တွေ့ဆုံခြင်းဟာ ခွဲခွါခြင်းရဲ့ အစပဲ။ တစ်ယောက်နဲ့ တစ်ယောက် ခင်မင်ကြ ပေမဲ့လည်း ကိုယ်ဘဝ ဇာတ်ကြောင်းနဲ့ ကိုယ် ဆိုတော့ စိတ်အလို အတိုင်း မလိုက် နိုင်ကြဘူး။ အခု ငါကဘွဲ့ရပြီ ဆိုတော့ တစ်ခြားအလုပ်ရှာတော့မယ်။ ခင်ပေမယ့် အတူ အလုပ်လုပ်ချင် ပေမယ့် မဖြစ်နိုင်တော့ဘူး။ ကိုယ့်ခရီး ကိုယ်လျောက် ရတော့မယ်။ ကိုယ့်လမ်း ကိုယ်လျောက် ပြီး ကိုယ့် ဘဝ ကိုယ်ကျောင်း ရတော့မယ်။ ခွဲခွာ ကြရတော့မယ့် အချိန် တဖြည်းဖြည်း နီးလာပြီပေါ့။ နောက်ဆို ပြန်တွေ့ ကြမလား မတွေ့ကြဘူး လား ဆိုတာ သေသေချာချာ မပြောနိုင်ဘူး။ ကံမကုန်သေးရင် ရေစက်ရှိသေးရင် တော့ ပြန်တွေ့ကြရမှာပေါ့။ ငါကသာ ကြိုတွေးနေတာ သူတို့တွေက စဉ်းတောင် စဉ်းစား ကြမှာ မဟုတ်ဘူး။

     နေ့လည် ၁၂နာရီခွဲ လောက်မှာ ကိုကျော်ဆင့် စက်ရုံထဲ ကိုလာတယ်။ ငါ့ အတွက် ပုဆိုး တစ်ထည် အကျႌ တစ်ထည် စွပ်ကျယ် တစ်ထည် လာပေးတယ်။ (၁၊၀၄၊၁၉၈၈ - ရက်နေ့ ညက အိမ် မှာ သူခိုး ခိုး ခံရ တယ်။ မေမေ နဲ့ ငါတို့ မောင်နှမ တွေရဲ့ ရှိစု မဲ့စု အဝတ်အစား တွေ အကုန်ပါသွားတယ်။ ငါ့ အကျႌ တစ်ထည် ပဲ ကျန်ခဲ့တယ်။ ၂၊၀၄၊၁၉၈၈ - မနက် ကျောင်းမှာ အောင်စာရင်း သွားကြည့် တော့ ကိုကျော်ဆင့် နဲ့ တွေ့ ပြီး သူသိသွားတာ။ သူလည်း စာမေးပွဲ အောင်တယ်။) ငါက မယူဘူး လို့ အတန်တန် ငြင်းပါတယ်။ မရဘူး။ အတင်းပေးသွားတယ်။ ခုကာလ မှာ ပုဆိုး အကျႌ တစ်ထည်ရဲ့ တန်ဘိုးက နည်းတာ မဟုတ်ဘူး။ သူ့အလှည့် ကိုယ့် အလှည့် ရှိမြဲပဲလေ။ တစ်နေ့တော့ ပြန်ဆပ်ခွင့် ကြုံဦး မှာပါ။

     ဒီနေ့ ငွေစုငွေ ချေး ပေးတော့ ထင်တဲ့ အတိုင်းပဲ ငါ မရဘူး။ အိမ်မှာ ငွေလိုနေတယ်။ မေမေ့ ကို ဘယ်လို ပြောရ မှန်းတောင် မသိဘူး။ ဒီငွေလေး ကို မျှော်နေ ကြတာ။ ဘယ်သူ့မှလည်း အပြစ် မတင် ချင်တော့ပါဘူး။ ငွေစုငွေချေး ကိုင်တဲ့ သူတွေ ကလည်း လက်သင့် ရာပဲ ဦးစားပေး ချပေး နေကြတာ။

 

စိတ်ပင်ပန်း တာ တော်တော် ဆိုးတယ်။ ခေါင်းမူးနောက် ပြီး ကိုက်ခဲနေတယ်။ ရင်ထဲ မရှင်းဘူး။ ထမင်းစား လို့လဲ မရဘူး။ အိပ်ချင်စိတ် လည်း မရှိဘူး။ စိတ်ရှုပ်ထွေး ပြီး လွင့်နေတယ်။ စိတ်လိုက် မာန်ပါ တစ်ခုခု လုပ်ပစ် ချင်စိတ် တွေ ပေါ် နေတယ်။ ဒါပေမယ့် အဓိပ္ပါယ် မရှိတဲ့ ပရမ်း ပတာ တွေ ပဲ ဖြစ်သွား မယ်ဆို တာ သိလို့ ထိန်းချုပ်ထားရတယ်။ စိတ်ကျဉ်း ကျပ်ပြီး ပင် ပန်း လိုက်တာ။

၁၁၊ ၀၄၊ ၁၉၈၈

တနလၤာေန႔

     ဒီေန႔ လိႈင္မိ်ဳး အလုပ္ျပန္ဆင္းတယ္။ သူတို႔ ETEC စာေမးပြဲ ၿပီးသြားၿပီ။ သူ ခြင့္ယူ ထားတုန္း က ပ်င္းစရာ ေကာင္းလိုက္တာ။ လိႈင္မ်ိဳး နဲ႔ ငါ က ညီအကို လို ခင္ၾကတာ။ သက္တူ ရြယ္တူပဲ။ အျမင္ခ်င္းတူ၊ သေဘာခ်င္း တိုက္ဆိုင္တာ မ်ားတယ္။ တစ္ေယာက္ သေဘာ တစ္ေယာက္ နားလည္ၾက တယ္။  

     သူခြင့္ယူ ထားတုန္း က ငါ့ မွာ ဦးေႏွာက္ ေျခာက္စရာ ေတြ ေတာ္ေတာ္ ၾကံဳရတယ္။ ကို ေဌးလိႈင္ ကေတာ့ သူ႔ကိစ ၥ သူရွင္းတယ္။ သူမ်ားကိစၥ ကိုဝင္ မပါဘူး။ တစ္ခါ တစ္ေလ စိုးရိမ္လြန္ တတ္တယ္။ တစ္ခါ တစ္ေလ ေတာ့လည္း သူ က အစြန္းေရာက္ ေအာင္ ေတြး တတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ခ်ရတဲ့သူ။ အားကိုးရတဲ့ သူပါ။

     အခုတစ္ေလာ ငါလည္း အလုပ္ေတြ ရႈပ္၊ ကိုေဌးလိႈင္လည္း အလုပ္ေတြရႈပ္ေန ၾကတယ္။ ႏွစ္ေယာက္သား စိတ္ခ် လက္ခ် တိုင္ပင္လို႔ ရမယ့္ သူ မရိွေတာ့ စိတ္ညစ္ေန ၾကတယ္။ အလုပ္ ထဲ မွာ စိတ္ခ် လက္ခ် တိုင္ပင္ လို႔ ရတာ ဆို လိႈင္မ်ိဳး တစ္ ေယာက္ပဲ ရွိတာေလ။

     ဒီေန႔ အလုပ္ျပန္ဆင္း ေတာ့ ငါတို႔ နဲ႔ အလုပ္ ကူလုပ္တယ္။ ေန႔ခင္း ငါ စာေမးပြဲ ေအာင္လို႔ သူတို႔ ကို အေအးတိုက္ တယ္။

     လူ႔ဘဝ မွာ ေတြ႔ၾက ဆံုၾက ခြဲခြါၾက ရတာ ျဖစ္ရိုးျဖစ္စဥ္ ေတြပဲ။ ေတြ႔ဆံုျခင္းဟာ ခြဲခြါျခင္းရဲ႕ အစပဲ။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ခင္မင္ၾက ေပမဲ့လည္း ကိုယ္ဘဝ ဇာတ္ေၾကာင္းနဲ႔ ကိုယ္ ဆိုေတာ့ စိတ္အလို အတိုင္း မလိုက္ ႏိုင္ၾကဘူး။ အခု ငါကဘြဲ႕ရၿပီ ဆိုေတာ့ တစ္ျခားအလုပ္ရွာေတာ့မယ္။ ခင္ေပမယ့္ အတူ အလုပ္လုပ္ခ်င္ ေပမယ့္ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ့္ခရီး ကိုယ္ေလ်ာက္ ရေတာ့မယ္။ ကိုယ့္လမ္း ကိုယ္ေလ်ာက္ ၿပီး ကိုယ့္ ဘဝ ကိုယ္ေက်ာင္း ရေတာ့မယ္။ ခြဲခြာ ၾကရေတာ့မယ့္ အခ်ိန္ တျဖည္းျဖည္း နီးလာၿပီေပါ့။ ေနာက္ဆို ျပန္ေတြ႔ ၾကမလား မေတြ႔ၾကဘူး လား ဆိုတာ ေသေသခ်ာခ်ာ မေျပာႏိုင္ဘူး။ ကံမကုန္ေသးရင္ ေရစက္ရိွေသးရင္ ေတာ့ ျပန္ေတြ႔ၾကရမွာေပါ့။ ငါကသာ ႀကိဳေတြးေနတာ သူတို႔ေတြက စဥ္းေတာင္ စဥ္းစား ၾကမွာ မဟုတ္ဘူး။

     ေန႔လည္ ၁၂နာရီခြဲ ေလာက္မွာ ကိုေက်ာ္ဆင့္ စက္ရံုထဲ ကိုလာတယ္။ ငါ့ အတြက္ ပုဆိုး တစ္ထည္ အက်ႌ တစ္ထည္ စြပ္က်ယ္ တစ္ထည္ လာေပးတယ္။ (၁၊၀၄၊၁၉၈၈ - ရက္ေန႔ ညက အိမ္ မွာ သူခိုး ခိုး ခံရ တယ္။ ေမေမ နဲ႔ ငါတို႔ ေမာင္ႏွမ ေတြရဲ႕ ရွိစု မဲ့စု အဝတ္အစား ေတြ အကုန္ပါသြားတယ္။ ငါ့ အက်ႌ တစ္ထည္ ပဲ က်န္ခဲ့တယ္။ ၂၊၀၄၊၁၉၈၈ - မနက္ ေက်ာင္းမွာ ေအာင္စာရင္း သြားၾကည့္ ေတာ့ ကိုေက်ာ္ဆင့္ နဲ႔ ေတြ႔ ၿပီး သူသိသြားတာ။ သူလည္း စာေမးပြဲ ေအာင္တယ္။) ငါက မယူဘူး လို႔ အတန္တန္ ျငင္းပါတယ္။ မရဘူး။ အတင္းေပးသြားတယ္။ ခုကာလ မွာ ပုဆိုး အက်ႌ တစ္ထည္ရဲ႕ တန္ဘိုးက နည္းတာ မဟုတ္ဘူး။ သူ႕အလွည့္ ကိုယ့္ အလွည့္ ရွိျမဲပဲေလ။ တစ္ေန႔ေတာ့ ျပန္ဆပ္ခြင့္ ႀကံဳဦး မွာပါ။

     ဒီေန႔ ေငြစုေငြ ေခ်း ေပးေတာ့ ထင္တဲ့ အတိုင္းပဲ ငါ မရဘူး။ အိမ္မွာ ေငြလိုေနတယ္။ ေမေမ့ ကို ဘယ္လို ေျပာရ မွန္းေတာင္ မသိဘူး။ ဒီေငြေလး ကို ေမ်ွာ္ေန ၾကတာ။ ဘယ္သူ႕မွလည္း အျပစ္ မတင္ ခ်င္ေတာ့ပါဘူး။ ေငြစုေငြေခ်း ကိုင္တဲ့ သူေတြ ကလည္း လက္သင့္ ရာပဲ ဦးစားေပး ခ်ေပး ေနၾကတာ။

စိတ္ပင္ပန္း တာ ေတာ္ေတာ္ ဆိုးတယ္။ ေခါင္းမူးေနာက္ ၿပီး ကိုက္ခဲေနတယ္။ ရင္ထဲ မရွင္းဘူး။ ထမင္းစား လို႔လဲ မရဘူး။ အိပ္ခ်င္စိတ္ လည္း မရွိဘူး။ စိတ္ရႈပ္ေထြး ၿပီး လြင့္ေနတယ္။ စိတ္လိုက္ မာန္ပါ တစ္ခုခု လုပ္ပစ္ ခ်င္စိတ္ ေတြ ေပၚ ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဓိပၸါယ္ မရွိတဲ့ ပရမ္း ပတာ ေတြ ပဲ ျဖစ္သြား မယ္ဆို တာ သိလို႔ ထိန္းခ်ဳပ္ထားရတယ္။ စိတ္က်ဥ္း က်ပ္ၿပီး ပင္ ပန္း လိုက္တာ။

 

အႏၲရာယ္ ရပ္ဝန္း (အပိုင္း ၁ - ၇)

အႏၲရာယ္ ရပ္ဝန္း (အပိုင္း ၁ - ၇)

 (RICHARD PRESTON ၏ “THE HOT ZONE” ကို ျပန္ဆိုသည္။)

Dr. Nancy Jaax (Photo from Kansas State University)

အိမ္ရွင္မ  သို႔မဟုတ္  စစ္သည္ တစ္ဦး

၁၉၈၃ စက္တင္ဘာ ၂၅ ရက္ ၊ ၁၈း၀၀ နာရီ

ခ်ားမိုနက္​ ​ေသဆံုး ၿပီး ​ေလးႏွစ္​ ခန္​႔ အၾကာ။

     အ​ေမရိကန္​ ျပည္​​ေထာင္​စု ​ေမယာလန္​း ျပည္​နယ္​ သာ​ေမာင္​့ၿမိဳ႕ ၏ ည​ေနခ်မ္​း အခ်ိန္​။ ကက္​အိုတင္​ေတာင္​​ေၾကာ ​ေပၚ႐ွိ သစ္​ပင္​မ်ားမွာ ​ေရႊဝါ​ေရာင္​ အဆင္​း ျဖင္​့ အစြမ္​းကုန္​ ​ေတာက္​ပ​ေနသည္​။ လူငယ္​မ်ား မွာ ၿမိဳ႕လမ္​း တစ္​​ေလ်ာက္​ ကားကို ျဖည္​းျဖည္​း ​ေမာင္​းႏွင္​ ရင္​း ​ေႏြဦးရာသီ မကုန္​ဆံုး ​ေစရန္​ ဆု​ေတာင္​း​ ​ေနၾကသည္​။ ​ရင္​့မွည္​့​ေနသည္​့ ပန္​းသီး ရနံ ့၊ သစ္​ရြက္​ ​ေဆြး တို႔၏ ခ်ဥ္​စူးစူး ရနံ ့၊ ​လယ္​ကြင္​းတြင္​း မွ ​ေသြ႔​ေျခာက္​​ေနသည္​့ ​ေျပာင္​း႐ိုး ရနံ ့ တို႔လႊမ္​း​ေနသည္​့ ​ေဆာင္​းဦး အ​ေငြ႔အသက္​ တို႔က ​ေလထဲ ပ်ံ႕ေန​ေပၿပီ။ ၿမိဳ႕စြန္​ ႐ွိ ပန္​းသီးပင္​ စုစု တြင္​ သာလိကာ တစ္​အုပ္​ အိပ္​တန္​းတက္​ ရင္​း စူးစူးရွရွ ​ေအာ္​ျမည္​ ​ေနၾကသည္​။ ကားမီး​ေရာင္​ မ်ားသည္​ ဂက္​တီးဘတ္​ လမ္​းမႀကီး တ​စ္​​ေလ်ာက္​ ​ေျမာက္​ဘက္​ သို႔ အဆက္​မျပတ္​ စီးဆင္​း​ ​ေနသည္​။ ၿမိဳ႕ထဲ ႏွင္​့ မ​ေဝးလွ​ေသာ ဝိတိုရိယ​ေခတ္​ အိမ္​တစ္​လံုး၏ မီးဖို​ေခ်ာင္​ ထဲတြင္​ အ​ေမရိကန္​ ၾကည္​း တပ္​ မွ တိရစၧာန္​ ​ေဆးကု ဆရာဝန္​ တစ္​ဦးျဖစ္​​ေသာ ဗိုလ္​မႉး နန္​စီဂ်က္​ သည္​ ကေလး မ်ား အတြက္​ ညစာ ခ်က္​ျပဳတ္​ ​ေနသည္​။  မိုက္​က႐ို​ေဝ့ မီးဖ္ိုထဲ သို႔ ၾကက္​သား ပန္​းကန္​ကို​ ထည္​့ကာ ခလုတ္​ ဖြင္​့လိုက္​သည္​။ ၾကက္​သား ႏူးရန္​ ခန ​ေစာင္​့ရ မည္​။ သူသည္​ အားကစား ​ေဘာင္​းဘီ ႐ွည္​ ႏွင္​့ တီ႐ွပ္​ ကို ဝတ္​ထားၿပီး ဖိနပ္​စီး မထားပါ။ သူ၏ ​ေျခဖဝါး ႏွစ္​ဖက္​မွာ ကိုယ္​ခံပညာ ​ေလ့က်င္​့ခန္​း မ်ား ​ေၾကာင္​့ အသားမာ တက္​ ​ေနသည္​။ နီညိဳ ​ေရာင္​ လိႈင္​းတြန္​႔ ဆံပင္​ မ်ားကို ပုခံုး အထက္​ တြင္​ ခပ္​တိုတို ညႇပ္​ထားသည္​။ သူ႕မ်က္​ဝန္​း အစံု မွာ ပယင္​း ​ေရာင္​ ဝန္​းရံထား​ေသာ မ်က္​လံုး စိမ္​းမ်ား ျဖစ္​သည္​။ သူသည္​ ကင္​းဆတ္​ ျပည္​နယ္​ စိုက္​ပ်ိဳး ​ေမြးျမဴ​ေရး ​ေက်ာင္​းမွ အလွမယ္​ ဘြဲ႔ ရခဲ့ ဖူးသည္​။ သူ၏ ကိုယ္​ခႏၶာ မွာ သြယ္လ်ၿပီး သြက္​လက္​ျဖတ္​လတ္​ သည္​့ ကိုယ္​ဟန္​ မ်ိဳး ျဖစ္​သည္​။ က​ေလး ႏွစ္​​ေယာက္​မွာ ​ေဆာ့ကစား ထားၾက၍​ ​ေမာပန္​း ​ေန​ေပၿပီ။ သူတို႔ ႏွစ္​ဦး အတြက္​ ညစာ ကို ျမန္​ျမန္​ ျပင္​ဆင္​​ ​ေပးရမည္​။ ငါးႏွစ္​ သမီး ေဂ်မီ က နန္​စီ ၏ ​ေျခ​ေထာက္​ ကို ဖက္​ထား ရင္​း ​ေဘာင္​းဘီ ကိုဆြဲ ​ေနသည္​။ နန္​စီ က ​ေျခ​ေထာက္​ ကို ​ေဘး သို႔ ဖယ္​လိုက္​ရာ ​ေဂ်မီ က မီွရာ ​ေနာက္​ တစ္​ဖက္​ ကို ထပ္​ဆြဲ ​ေန ျပန္​သည္​။ ​ေဂ်မီ သည္​ အ​ေမတူ သမီး ျဖစ္​ၿပီး မ်က္​လံုးစိမ္​း ႏွင္​့ ျဖစ္​သည္​။ သူ႕အသက္​အရြယ္​ အရ ဆိုလ်ွင္​ အရပ္​ပု ​ေသးသည္​။ သား ျဖစ္​သူ ဂ်က္​ဆင္​ က ဧည္​့ခန္​း ထဲတြင္​ တီဗီြ ၾကည္​့ ​ေနသည္​။ သူ က တိတ္​တိတ္​ ဆိတ္​ဆိတ္​ ​ေန တတ္​ သည္​။ ယခု အရြယ္​ တြင္​ ပိန္​ပိန္​ သြယ္​သြယ္​ ျဖစ္​​ေန ​ရာ ႀကီးလ်ွင္​ အ​ေဖ ကဲ့သို႔ အရပ္​ရွည္​ မည္​ဟု ထင္​ရ​ေပသည္​။ နန္​စီ ၏ ခင္​ပြန္​း မွာ ဗိုလ္​မႉး ဂီရယ္​ဂ်က္​ ျဖစ္​ၿပီး တိရစၧာန္​ ​ေဆးကု ဆရာဝန္​ ပင္​ ျဖစ္​သည္​။ သူ႔ကို အားလံုး က ဂ်ယ္​ရီ ဟု ​ေခၚ ၾကသည္​။ ယခု တကၠဆက္​ သင္​တန္​း ​ေက်ာင္​း တြင္​ တာဝန္​ က်​ေနရာ အိမ္​တြင္​ နန္​စီ ႏွင္​့ က​ေလး ႏွစ္​ ​ေယာက္​ သာ႐ွိသည္​။ ဂ်ယ္​ရီ က တကၠဆက္​ တြင္​ အလြန္​ ပူ ​ေၾကာင္​း အိမ္​ ကို လြမ္​း ​ေၾကာင္​း ႏွင္​့ ျပန္​လာ ခ်င္​​ေၾကာင္​း ဖုန္​းဆက္​ သည္​။ နန္​စီ က လည္​း သတိရ​ ေနသည္​။ သူတို႔ ​ေကာလိပ္​​ေက်ာင္​း သား ဘဝ စတင္​ ​ေတြ႔ဆံုခဲ့ ၾကသည္​့ အခ်ိန္​ မွ စ၍ ယခုတိုင္​ အၾကာ ႀကီး ခြဲ မ​ေန ခဲ့ဖူး ပါ။ နန္​စီ ႏွင္​့ ဂ်ယ္​ရီ တို႔ ႏွစ္​ ဦး စလံုး မွာ အ​ေမရိကန္​ ၾကည္​းတပ္​ မွ တိရစၧာန္​ ​ေဆးကု ဆရာဝန္​ မ်ား ျဖစ္​ၿပီး စစ္​သံုး ​ေခြးမ်ား ႏြားမ်ား သိုးမ်ား ဝက္​မ်ား လားမ်ား ယုန္​မ်ား ၾကြက္​မ်ား ​ေမ်ာက္​မ်ား ကို ၾကည္​့႐ႈ ကုသ ရသည္​။ စစ္​တပ္​ ၏ အစားအစာ မ်ားကို လည္​း စစ္​​ေဆး ​ေပးရသည္​။