နေ့စဉ် မှတ်တမ်း-၅-၈၈

၂၂၊၀၄၊၁၉၈၈

     ဒီနေ့ သိပ်နေမကောင်းချင်ဘူး။ ဒီ တစ်ပတ်မှာ စိတ်ရောလူရော တော်တော် ပင်ပန်းတယ်။

     ဗုဒ္ဓဟူးနေ့။ ပိတောက်ပွင့် မိုး ရွာတယ်။ သင်္ကြန်က ပြီးခဲ့ပြီ။ ရွာတော့လည်း အလုပ်ဆင်းချိန်။ ဖယ်ရီတွေ ကလည်း အမိုး မရှိ။ မိုးရွာထဲ ဖယ်ရီပေါ် ငုတ်တုတ် ထိုင်လိုက်ရတယ်။ ရွာပေမယ့် သိပ်မသည်းလို့ တော်သေးတယ်။ နည်းနည်း စိုရုံလောက်ပါပဲ။ ဒီနှစ် မိုးစက်နဲ့ ပထမဆုံး ထိတွေ့ခြင်းပေါ့။ ညအိပ်တော့ ခေါင်းအုံ နေတယ်။ ဖျားတော့ မဖျားဘူး။

     ပိုက်ဆံ အဆင်မပြေဘူး။ ငွေလိုနေတယ်။ ဂျိုး ကျောင်းအပ်ရပြီ။ အိမ်မှာ ဝါယာလျှော့ဖြစ်ပြီး မီးပြတ်နေတယ်။ မီးကြိုးလဲရမယ်။ ငွေလိုတယ်။ မီးမရှိတော့ အိမ်ဝန်း တစ်ခုလုံး မှောင်မည်းနေတယ်။ အိမ်ရဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်ကလည်း သိပ်မကောင်းဘူး။ သူခိုးကြောက်ရတယ်။ တစ်ခါ အခိုးခံ ထားရတော့ ဂရုစိုက် နေရတယ်။ အိမ်ငှားတွေက မော်လမြိုင်ကို သွားတယ်။ မေမေ နဲ့ ဂျိုး က သူတို့ အခန်း မှာ စောင့်အိပ် ပေးရတယ်။ ကျွန်တော် က အောက်ထပ် ကို ဆင်းပြီး အိပ်တယ်။ သူခိုး ခိုးလို့ ကိုယ့်ပစ္စည်း ပါတာ တော်ဦးမယ်၊ သူများ ပစ္စည်းပါရင် ဒုက္ခ။ ကောင်းကောင်းအိပ်မပျော်ဘူး။ ကြမ်းပိုး ကလည်း ကိုက်သေးတယ်။ အိပ်ရာ ဘေးမှာလည်း လက်နှက် အစုံ ချထားရတယ် ဓါး၊ လှံ၊ တုတ် အစုံပဲ။ အိမ်ငှား တွေရဲ့ မှန်အိမ် ပြောင်း ကလည်း ကျွန်တော် နဲ့ တိုက်မိပြီး ကွဲသွား သေးတယ်။ မမ က ပြောတယ်၊ အိမ်မှာ ဖန် မှန် ကွဲရင် တခြားအိမ်မှာ တစ်ပတ် တိတိ သွားနေရမယ်လို့ ဗေဒင် က ဟောထားတယ်တဲ့။ ဘာကြီးပဲ ဟောဟော တခြားအိမ်မှာ တော့ သွားမအိပ် နိုင်ပါဘူး။ မီးကြိုး ဝယ်ဖို့ ကြည်စိုး ကို မေးကြည့်တယ်။ အိမ်မှာ လဲ ဖို့ ၂၀၀ လောက်ကျမယ်တဲ့။ မှာခဲ့တယ်။ ဦးမြင့်သိန်း က ကျွန်တော့်ကို ၁၀၀ ချေးတယ်။ ဦးထွန်းထွန်း က ဂျိုး ကို ၅၀ ချေးတယ်။ ဒေါ်အေးမေ က ၃၀၀၊ တင်တင်သန်း အမေ က ၁၀၀၊ မေမေ့ ကို ချေးတယ်။ သူများ ဆီက ငွေ ချေး တာမျိုး လုံးဝမလုပ်ချင်ဘူး။ ဘယ်ကမှ ငွေဝင်စရာ မရှိတော့ ချေး ရပြန်တယ်။ မီးကြိုးလဲ ဖို့ နဲ့ ဂျိုး ကျောင်း အပ်ဖို့ ရပြီ။ ဒါပေမဲ့ စိတ်တော်တော်ပင်ပန်းတယ်။

     ကြာသပတေးနေ့ အလုပ်ဆင်းချိန် မိုးရွာတယ်။ ရွာတာမှ သည်းသည်း မည်းမည်း ကိုရွာတာ။ တကယ့် မိုးတွင်း ရောက်နေသလို လေကြီးမိုးကြီး ကျတာ။ ဖယ်ရီ ကား က အမိုးမပါဘူး။ အလုပ်သမားတွေ အားလုံး မိုးရွာထဲ ငုတ်တုတ်ပေါ့။ တချို့ ထီးထုတ်ဆောင်းပေမဲ့ ကားမောင်းနေတဲ့ အရှိန် ကြောင့် မလုံပါဘူး။ မိုးစက်တွေ က စွေစောင်းစောင်း ကျလာတယ်။ လေ အရှိန်၊ ကားအရှိန် ကြောင့် မိုးစက်တွေ နဲ့ ထိလိုက်ရင် ရေခဲစ လေးတွေ နဲ့ ထိသလို စူးသွားတယ်။ အလုပ် ကနေ အိမ်နားက ကားဂိတ် အထိ ၁ နာရီလောက် မောင်းရတယ်။ မိုးကလည်း တောက်လျှောက်ရွာနေတာ။ အိမ်ရောက်တဲ့ အထိပဲ။ ချမ်းလိုက်တာ။ သွား ချင်း ရိုက်ကုန်တယ်။ အိမ်ရောက်တော့ ကိုယ်ပူ လာတယ်။ ခေါင်းအုံ ပြီး ကိုက်တယ်။ လက်တွေ ထုံနေတယ်။ ဖျားတော့ မယ်ထင်ရဲ့။ ဖြစ်ချင်တာ ဖြစ် ဆိုပြီး ဆေးမသောက်တော့ဘူး။ ထမင်းစားတော့ ချဉ်ပေါင်ကြော်နဲ့ စားတယ်။ မိုးငွေ့ မိုးသက် တွေ ဝိုင်းနေတော့ တော်တော်အေးတယ်။ အိပ်ရာ ထဲ စောင်နှစ်ထပ်ခြုံ ပြီး အိပ်လိုက်တာ မိုးလင်း တဲ့အထိ တစ်ရေးပဲ။ မနက်အိပ်ရာထတော့ နေကောင်းတယ်။ မဖျားဘူး။ ခေါင်းမကိုက်ဘူး။ တော်ပါသေးရဲ့။

     သောကြာနေ့။ နေ့ခင်း ကြည်စိုး နဲ့ တွေ့တယ်။ ညနေ ၃ နာရီ ကျော်ကျော်ဝင်း လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ တွေ့မယ်လို့ ပြောတယ်။ ၃ နာရီ ထိုးတော့ Early pass နဲ့ ထွက်လာတယ်။ ညနေ အချိန်ပို မဆင်းတော့ဘူး။ ကြည်စိုး နဲ့ တွေ့ပြီး အိမ်ပြန်လာခဲ့တယ်။

 

     ဒီနေ့ စနေနေ့။ လျှပ်စစ်ရုံးက မီးသမားလာတယ်။ တိုင် အသစ်စိုက်ပြီး မီးကြိုး ပြန်သွယ်ရတယ်။ မီးသမား ကို ၃၀ ပေးရတယ်။ မီးကြိုး ပြန်သွယ်ပြီး မီးရပြီ ဆိုတော့မှ တစ်ရပ်ကွက်လုံး မီးပြတ် သွားပါလေရော။ နေ့ခင်း လာမယ့် ဘောလုံးပွဲ သတင်း အတိုအထွာလေးတောင် မကြည့်ရတော့ဘူး။ ကောင်းပါလေ့။

၂၂၊၀၄၊၁၉၈၈

     ဒီေန႔ သိပ္ေနမေကာင္းခ်င္ဘူး။ ဒီ တစ္ပတ္မွာ စိတ္ေရာလူေရာ ေတာ္ေတာ္ ပင္ပန္းတယ္။

     ဗုဒၶဟူးေန႔။ ပိေတာက္ပြင့္ မိုး ရြာတယ္။ သႀကၤန္က ၿပီးခဲ့ၿပီ။ ရြာေတာ့လည္း အလုပ္ဆင္းခ်ိန္။ ဖယ္ရီေတြ ကလည္း အမိုး မရွိ။ မိုးရြာထဲ ဖယ္ရီေပၚ ငုတ္တုတ္ ထိုင္လိုက္ရတယ္။ ရြာေပမယ့္ သိပ္မသည္းလို႔ ေတာ္ေသးတယ္။ နည္းနည္း စိုရံုေလာက္ပါပဲ။ ဒီႏွစ္ မိုးစက္နဲ႔ ပထမဆံုး ထိေတြ႔ျခင္းေပါ့။ ညအိပ္ေတာ့ ေခါင္းအံု ေနတယ္။ ဖ်ားေတာ့ မဖ်ားဘူး။

     ပိုက္ဆံ အဆင္မေျပဘူး။ ေငြလိုေနတယ္။ ဂ်ိဳး ေက်ာင္းအပ္ရၿပီ။ အိမ္မွာ ဝါယာေလွ်ာ့ျဖစ္ၿပီး မီးျပတ္ေနတယ္။ မီးႀကိဳးလဲရမယ္။ ေငြလိုတယ္။ မီးမရွိေတာ့ အိမ္ဝန္း တစ္ခုလံုး ေမွာင္မည္းေနတယ္။ အိမ္ရဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္ကလည္း သိပ္မေကာင္းဘူး။ သူခိုးေၾကာက္ရတယ္။ တစ္ခါ အခိုးခံ ထားရေတာ့ ဂ႐ုစိုက္ ေနရတယ္။ အိမ္ငွားေတြက ေမာ္လၿမိဳင္ကို သြားတယ္။ ေမေမ နဲ႔ ဂ်ိဳး က သူတို႔ အခန္း မွာ ေစာင့္အိပ္ ေပးရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ က ေအာက္ထပ္ ကို ဆင္းၿပီး အိပ္တယ္။ သူခိုး ခိုးလို႔ ကိုယ့္ပစၥည္း ပါတာ ေတာ္ဦးမယ္၊ သူမ်ား ပစၥည္းပါရင္ ဒုကၡ။ ေကာင္းေကာင္းအိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ ၾကမ္းပိုး ကလည္း ကိုက္ေသးတယ္။ အိပ္ရာ ေဘးမွာလည္း လက္ႏွက္ အစံု ခ်ထားရတယ္ ဓါး၊ လွံ၊ တုတ္ အစံုပဲ။ အိမ္ငွား ေတြရဲ႕ မွန္အိမ္ ေျပာင္း ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ နဲ႔ တိုက္မိၿပီး ကြဲသြား ေသးတယ္။ မမ က ေျပာတယ္၊ အိမ္မွာ ဖန္ မွန္ ကြဲရင္ တျခားအိမ္မွာ တစ္ပတ္ တိတိ သြားေနရမယ္လို႔ ေဗဒင္ က ေဟာထားတယ္တဲ့။ ဘာႀကီးပဲ ေဟာေဟာ တျခားအိမ္မွာ ေတာ့ သြားမအိပ္ ႏိုင္ပါဘူး။ မီးႀကိဳး ဝယ္ဖို႔ ၾကည္စိုး ကို ေမးၾကည့္တယ္။ အိမ္မွာ လဲ ဖို႔ ၂၀၀ ေလာက္က်မယ္တဲ့။ မွာခဲ့တယ္။ ဦးျမင့္သိန္း က ကၽြန္ေတာ့္ကို ၁၀၀ ေခ်းတယ္။ ဦးထြန္းထြန္း က ဂ်ိဳး ကို ၅၀ ေခ်းတယ္။ ေဒၚေအးေမ က ၃၀၀၊ တင္တင္သန္း အေမ က ၁၀၀၊ ေမေမ့ ကို ေခ်းတယ္။ သူမ်ား ဆီက ေငြ ေခ်း တာမ်ိဳး လံုးဝမလုပ္ခ်င္ဘူး။ ဘယ္ကမွ ေငြဝင္စရာ မရွိေတာ့ ေခ်း ရျပန္တယ္။ မီးႀကိဳးလဲ ဖို႔ နဲ႔ ဂ်ိဳး ေက်ာင္း အပ္ဖို႔ ရၿပီ။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းတယ္။

     ၾကာသပေတးေန႔ အလုပ္ဆင္းခ်ိန္ မိုးရြာတယ္။ ရြာတာမွ သည္းသည္း မည္းမည္း ကိုရြာတာ။ တကယ့္ မိုးတြင္း ေရာက္ေနသလုိ ေလႀကီးမိုးႀကီး က်တာ။ ဖယ္ရီ ကား က အမိုးမပါဘူး။ အလုပ္သမားေတြ အားလံုး မိုးရြာထဲ ငုတ္တုတ္ေပါ့။ တခ်ိဳ႕ ထီးထုတ္ေဆာင္းေပမဲ့ ကားေမာင္းေနတဲ့ အရွိန္ ေၾကာင့္ မလံုပါဘူး။ မိုးစက္ေတြ က ေစြေစာင္းေစာင္း က်လာတယ္။ ေလ အရွိန္၊ ကားအရွိန္ ေၾကာင့္ မိုးစက္ေတြ နဲ႔ ထိလိုက္ရင္ ေရခဲစ ေလးေတြ နဲ႔ ထိသလုိ စူးသြားတယ္။ အလုပ္ ကေန အိမ္နားက ကားဂိတ္ အထိ ၁ နာရီေလာက္ ေမာင္းရတယ္။ မိုးကလည္း ေတာက္ေလွ်ာက္ရြာေနတာ။ အိမ္ေရာက္တဲ့ အထိပဲ။ ခ်မ္းလိုက္တာ။ သြား ခ်င္း ႐ိုက္ကုန္တယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ကိုယ္ပူ လာတယ္။ ေခါင္းအံု ၿပီး ကိုက္တယ္။ လက္ေတြ ထံုေနတယ္။ ဖ်ားေတာ့ မယ္ထင္ရဲ႕။ ျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္ ဆိုၿပီး ေဆးမေသာက္ေတာ့ဘူး။ ထမင္းစားေတာ့ ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္နဲ႔ စားတယ္။ မိုးေငြ႔ မိုးသက္ ေတြ ဝိုင္းေနေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေအးတယ္။ အိပ္ရာ ထဲ ေစာင္ႏွစ္ထပ္ျခံဳ ၿပီး အိပ္လိုက္တာ မိုးလင္း တဲ့အထိ တစ္ေရးပဲ။ မနက္အိပ္ရာထေတာ့ ေနေကာင္းတယ္။ မဖ်ားဘူး။ ေခါင္းမကိုက္ဘူး။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။

     ေသာၾကာေန႔။ ေန႔ခင္း ၾကည္စိုး နဲ႔ ေတြ႔တယ္။ ညေန ၃ နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ဝင္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ေတြ႔မယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ၃ နာရီ ထိုးေတာ့ Early pass နဲ႔ ထြက္လာတယ္။ ညေန အခ်ိန္ပို မဆင္းေတာ့ဘူး။ ၾကည္စိုး နဲ႔ ေတြ႕ၿပီး အိမ္ျပန္လာခဲ့တယ္။

     ဒီေန႔ စေနေန႔။ လွ်ပ္စစ္႐ံုးက မီးသမားလာတယ္။ တိုင္ အသစ္စိုက္ၿပီး မီးႀကိဳး ျပန္သြယ္ရတယ္။ မီးသမား ကို ၃၀ ေပးရတယ္။ မီးႀကိဳး ျပန္သြယ္ၿပီး မီးရၿပီ ဆိုေတာ့မွ တစ္ရပ္ကြက္လံုး မီးျပတ္ သြားပါေလေရာ။ ေန႔ခင္း လာမယ့္ ေဘာလံုးပြဲ သတင္း အတိုအထြာေလးေတာင္ မၾကည့္ရေတာ့ဘူး။ ေကာင္းပါေလ့။

နေ့စဉ် မှတ်တမ်း-၄-၈၈

၁၅၊ ၀၄၊ ၁၉၈၈

     နှစ်ဆန်းတစ်ရက်နေ့။ သင်္ကြန် ပြီးပြီ။ မေမေ နဲ့ ဂျိုး ဥပုသ် စောင့်သွားကြတယ်။ ဗျိုင်း နဲ့ ကျွန်တော် ပဲ ကျန်ခဲ့တယ်။ စားသောက်ပြီးတော့ ထုံးစံ အတိုင်း စာဖတ် နေကြတယ်။

      ပထမ နှစ် ကနေ နောက်ဆုံး နှစ် အထိ ပို့ချချက် စာအုပ်တွေ ထုတ်ပြီး ပြန်ဖတ်တယ်။ ပါဠိ ပို့ချချက် တွေ ထဲက သီလဝီမံသနဇာတ်၊ သမ္မောဒါမာနဇာတ်၊ နရိန္ဒဇာတ်၊ လောကနီတိ နဲ့ ဓမ္မပဒ တွေကို ပြန်ဖတ် တယ်။ ကဗျာ ပို့ချ ချက် ထဲက ဓနုဖြူတွင် ချီ ရတု ကို ဖတ်ရင်း စျာန်ဝင်သွားတယ်။ ရေကြောင်းစစ်ချီ ရင်း ဓနုဖြူ ကို ရောက်တော့ ည မိုးချုပ် နေပြီ။ မြစ်ပြင် တစ်ခုလုံး မှောင်မိုက် နေတယ်။ မိုး က ရွာ၊ လေပြင်းတွေတိုက်၊ လှိုင်း တွေ ရိုက်၊ ရေ တွေ ကြီး၊ လှေ တွေ မထိမ်းနိုင် မသိမ်းနိုင်ဖြစ် ပြီး မြစ်ထဲမှာ ရှုပ်ရှက် ခတ် ကုန်တယ်။ မိုး က လည်း မစဲပဲ ရွာ၊ မြစ်ကမ်း ကမ်းပါး ကလည်း ရွှံ့ညွှန် တွေ အပြည့်၊ ကိုင်းပင်တွေ၊ ကျူပင် တွေ၊ ချုံနွယ် တွေ ကလည်း တိုး မပေါက်၊ မှက် ခြင် ဖြုတ် တွေ ကလည်း ကြဲချ လိုက် သလို တဖွဲဖွဲ ကျလာ၊ ရဲမက် တွေ ညကြီး မိုးချုပ် မြစ်ထဲ မှာ ကြံုကြ ရပုံ ကို ဖွဲ့ ထားတာ သိပ်ပီပြင်တာပဲ။

      ပရစ်ဖြာစီ ချီ ရတု၊ တင့်လှပေဟန် ချီ ရတု၊ နွဲ့နွဲ့ကိုယ်ပြင် ချီ ရတု၊ ထစ်အုံ့ပျသည် ချီ ရတု၊ နွေနှင့်နှီး၍ ချီ ရတု၊ ဝဏ္ဏပဘာ ချီ ရတု တွေ ကိုလည်း ပြန်ပြီး စေ့စေ့ စပ်စပ် ဖတ်ဖြစ်တယ်။ စာမေးပွဲ အတွက် ဖတ်တာ မျိုး မဟုတ်တော့ အရသာ ခံစား လို့ ရတယ်။ ဖတ်ရင်း တွေးရင်း စဉ်းစားရင်း ရင်ထဲထိအောင် ခံစားရတယ်။

      ဒဂုန်တာရာ ရဲ့ ဝတ္ထုတို ပေါင်းချုပ် ကို လည်း ဖတ်ဖြစ်တယ်။ အဖွဲ့အနွဲ့ ကောင်းတယ်။ စကားလုံး တွေ လှ တယ်။ ဖတ်ရင်း ကြိုက်တဲ့ စာပိုဒ် တွေကို စာအုပ် တစ်အုပ် နဲ့ ကူးရေးတယ်။ စု တု ပြု ဖို့ စုနေတာလေ။

 

      ရေနွေးကြမ်း ခါးခါး တစ်အိုး နဲ့ တစ်နေ့ခင်းလုံး စာဖတ် နေလိုက်တယ်။

၁၅၊ ၀၄၊ ၁၉၈၈

     ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔။ သႀကၤန္ ၿပီးၿပီ။ ေမေမ နဲ႔ ဂ်ိဳး ဥပုသ္ ေစာင့္သြားၾကတယ္။ ဗ်ိဳင္း နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ပဲ က်န္ခဲ့တယ္။ စားေသာက္ၿပီးေတာ့ ထံုးစံ အတိုင္း စာဖတ္ ေနၾကတယ္။

      ပထမ ႏွစ္ ကေန ေနာက္ဆံုး ႏွစ္ အထိ ပို႔ခ်ခ်က္ စာအုပ္ေတြ ထုတ္ၿပီး ျပန္ဖတ္တယ္။ ပါဠိ ပို႔ခ်ခ်က္ ေတြ ထဲက သီလဝီမံသနဇာတ္၊ သေမၼာဒါမာနဇာတ္၊ နရိႏၵဇာတ္၊ ေလာကနီတိ နဲ႔ ဓမၼပဒ ေတြကို ျပန္ဖတ္ တယ္။ ကဗ်ာ ပို႔ခ် ခ်က္ ထဲက ဓႏုျဖဴတြင္ ခ်ီ ရတု ကို ဖတ္ရင္း စ်ာန္ဝင္သြားတယ္။ ေရေၾကာင္းစစ္ခ်ီ ရင္း ဓႏုျဖဴ ကို ေရာက္ေတာ့ ည မိုးခ်ဳပ္ ေနၿပီ။ ျမစ္ျပင္ တစ္ခုလံုး ေမွာင္မိုက္ ေနတယ္။ မိုး က ရြာ၊ ေလျပင္းေတြတိုက္၊ လႈိင္း ေတြ ရိုက္၊ ေရ ေတြ ႀကီး၊ ေလွ ေတြ မထိမ္းႏိုင္ မသိမ္းႏိုင္ျဖစ္ ၿပီး ျမစ္ထဲမွာ ရႈပ္ရွက္ ခတ္ ကုန္တယ္။ မိုး က လည္း မစဲပဲ ရြာ၊ ျမစ္ကမ္း ကမ္းပါး ကလည္း ရႊံ႕ညႊန္ ေတြ အျပည့္၊ ကိုင္းပင္ေတြ၊ က်ဴပင္ ေတြ၊ ခ်ံဳႏြယ္ ေတြ ကလည္း တိုး မေပါက္၊ မွက္ ျခင္ ျဖဳတ္ ေတြ ကလည္း ၾကဲခ် လိုက္ သလို တဖြဲဖြဲ က်လာ၊ ရဲမက္ ေတြ ညႀကီး မိုးခ်ဳပ္ ျမစ္ထဲ မွာ ၾကံဳၾက ရပံု ကို ဖြဲ႔ ထားတာ သိပ္ပီျပင္တာပဲ။

      ပရစ္ျဖာစီ ခ်ီ ရတု၊ တင့္လွေပဟန္ ခ်ီ ရတု၊ ႏြဲ႔ႏြဲ႔ကိုယ္ျပင္ ခ်ီ ရတု၊ ထစ္အံု႔ပ်သည္ ခ်ီ ရတု၊ ေႏြႏွင့္ႏွီး၍ ခ်ီ ရတု၊ ဝဏၰပဘာ ခ်ီ ရတု ေတြ ကိုလည္း ျပန္ၿပီး ေစ့ေစ့ စပ္စပ္ ဖတ္ျဖစ္တယ္။ စာေမးပြဲ အတြက္ ဖတ္တာ မ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့ အရသာ ခံစား လို႔ ရတယ္။ ဖတ္ရင္း ေတြးရင္း စဥ္းစားရင္း ရင္ထဲထိေအာင္ ခံစားရတယ္။

      ဒဂုန္တာရာ ရဲ႕ ဝတၳဳတို ေပါင္းခ်ဳပ္ ကို လည္း ဖတ္ျဖစ္တယ္။ အဖြဲ႔အႏြဲ႔ ေကာင္းတယ္။ စကားလံုး ေတြ လွ တယ္။ ဖတ္ရင္း ႀကိဳက္တဲ့ စာပိုဒ္ ေတြကို စာအုပ္ တစ္အုပ္ နဲ႔ ကူးေရးတယ္။ စု တု ျပဳ ဖို႔ စုေနတာေလ။

      ေရေႏြးၾကမ္း ခါးခါး တစ္အိုး နဲ႔ တစ္ေန႔ခင္းလံုး စာဖတ္ ေနလိုက္တယ္။

အႏၲရာယ္ ရပ္ဝန္း (အပိုင္း ၁ - ၉)

အႏၲရာယ္ ရပ္ဝန္း (အပိုင္း ၁ - ၉)

 (RICHARD PRESTON ၏ “THE HOT ZONE” ကို ျပန္ဆိုသည္။)
                                                             အီဘိုလာ ပေရာဂ်က္

Ebola River(from http://shakara.files.wordpress.com)

 အာဖရိက တိုက္ရွိ ထင္ရွားသည့္  ျမစ္ႀကီး တစ္စင္း ျဖစ္ေသာ ဇိုင္ယာျမစ္ ဟုလည္း ေခၚသည့္ ကြန္ဂိုျမစ္ႀကီးတြင္ မြန္ဂါလာ ဟုေခၚေသာ ျမစ္လက္တက္ တစ္ခုရွိသည္။ ထို မြန္ဂါလာျမစ္ ၏ ျမစ္ဖ်ား ပိုင္းတြင္ ျမစ္ငယ္ တစ္ခုရွိသည္။ ထိုျမစ္ငယ္ သည္ ထူထဲလွ ေသာ မိုးသစ္ေတာ အတြင္းမွ စီးထြက္ လာကာ ျပန္႔ၾကဲ ေနေသာ ေက်းရြာမ်ားအား ရစ္ဝိုက္ ျဖတ္သန္းၿပီး မြန္ဂါလာျမစ္ ထဲသို႔ စီးဝင္သည္။ ဤျမစ္ငယ္ကား အီဘိုလာျမစ္ ပင္တည္း။ ၁၉၇၆ ခု စက္တင္ဘာလ က အီဘိုလာျမစ္၏ ျမစ္ဖ်ားပိုင္းရွိ ရြာေပါင္း ၅၅ ရြာ တြင္ ကူးစက္ေရာဂါ တစ္မ်ိဳး တစ္ခ်ိန္တည္း တစ္ၿပိဳင္တည္း ျဖစ္ပြားခဲ့သည္။ ကူးစက္ခံရသူ ၁၀ ဦးတြင္ ၉ ဦး ေသဆံုးခဲ့သည္။ ဤကူးစက္ေရာဂါသည္ မည္သည့္ ေနရာမွ ထြက္ေပၚလာသည္ကို မသိရေသာ ဗိုင္းရတ္ပိုး တစ္မ်ိဳးေၾကာင့္ ျဖစ္ၿပီး အီဘိုလာျမစ္ အား အစြဲျပဳ၍ ထိုဗိုင္းရတ္ ကို အီဘိုလာ ဗိုင္းရတ္ ဟုအမည္ေပးခဲ့သည္။ အီဘိုလာ ဗိုင္းရတ္ မ်ိဳးကြဲ မ်ားတြင္ အီဘိုလာ ဇိုင္ယာ မွာ အျပင္းထန္ဆံုး ျဖစ္သည္။ ေဆးဝါးသုေတသန ဌာန (USAMRIID) တြင္ အီဘိုလာ ဇိုင္ယာ အား ကိုင္တြယ္ သုေတသန ျပဳရမည္ ကို အလြန္ေၾကာက္ၾကသည္။ အီဘိုလာ ဗိုင္းရတ္ အား ကိုင္တြယ္ သုေတသန ျပဳသူ မ်ားကို လူရူးလူမိုက္ မ်ားဟု သတ္မွတ္ၾကသည္။ အီဘိုလာ ႏွင့္ ပတ္သက္ျခင္းသည္ ေသမင္းကို မ်က္ေစာင္းထိုး ေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ေထာင့္သန္းေရာဂါပိုးကို ကိုင္တြယ္ သုေတသနျပဳ ရျခင္းသည္ပင္ အီဘိုလာ ဗိုင္းရတ္ ႏွင့္ ပတ္သက္ရျခင္းထက္ ပို၍ စိတ္ခ်ရေပသည္။

     ယူဂ်င္​း ဂြၽန္​ဆင္​ သည္​ ကူးစက္​​ေရာဂါ ပိုးမႊားမ်ား ဆိုင္​ရာ အရပ္​သား ကြၽမ္​းက်င္​ပညာ႐ွင္​ တစ္​ဦး ျဖစ္​ၿပီး အ​ေမရိကန္​ ၾကည္​းတပ္​ ကူးစက္​​ေရာဂါမ်ားဆိုင္ရာ ေဆးသု​ေတသန ဌာန (USAMRIID) တြင္​ အီဘိုလာ ဗိုင္​းရတ္​ သု​ေတသန လုပ္​ငန္​း ကို ဦးစီး ​ေဆာင္​ရြက္​ ​ေနသူ ျဖစ္​သည္​။ သူသည္​ အလြန္​ျပင္​းထန္​ ​ေၾကာက္​ဖြယ္​​ေကာင္​း သည္​့ ဗိုင္​းရတ္​ မ်ား အ​ေၾကာင္​း ကြၽမ္​း က်င္​ ပိုင္​ႏိုင္​ၿပီး မည္​သို႔ကိုင္​တြယ္​ ရမည္​ကို တကယ္​လက္​​ေတြ႔ သိရိွသူ တစ္​ဦး ျဖစ္​သည္​။ ကမ ၻာ ေပၚ တြင္​ ဤသိ႔ု​ေသာ ပညာ႐ွင္​မ်ိဳး လက္​တစ္​ဆုပ္​စာ မ်ွသာ ႐ွိသည္​။ သူသည္​ ကမ ၻာ​ေပၚတြင္​ ထိပ္​တန္​း အီဘိုလာ ဗိုင္​းရတ္​ မုဆိုး တစ္​ဦးလည္​း ျဖစ္​သည္​။      

     ဂြၽန္​ဆင္​ သည္​ လူထြားႀကီး ျဖစ္​​သည္​။ က်ယ္​ျပန္​႔​ေသာ မ်က္​ႏွာ တြင္​ ထူပ်စ္​​ေသာ အညိဳ​ေရာင္​ မုတ္​ဆိတ္​​ေမြး မ်ား ႐ွိသည္​။ အညိဳ​ေရာင္​ ဆံပင္​မ်ားက ဦး​ေခါင္​းထက္​တြင္​ အျမဲ ဖ႐ိုဖရဲ ျဖစ္​​ေနတတ္​သည္​။ စူး႐ွသည္​့ မ်က္​လံုး ျဖင္​့ စိန္​းစိန္​း ၾကည္​့တတ္​ သည္​။ စူထြက္​​ေနသည္​့ ဗိုက္​သား မ်ားက ခါးပတ္​ ကို ​ေက်ာ္​ထြက္​​ေနသည္​။ သူ၏ ပံုပန္​း သဏၭာန္​မွာ စစ္​တပ္​အတြက္​ အ​ေရးပါ ​ေသာ လုပ္​ငန္​းမ်ား လုပ္​ကိုင္​ ​ေနသူ တစ္​ဦး ဟု မထင္​ရ​ေပ။ တကယ္​​ေတာ့ သူသည္​ ကူးစက္​​ေရာဂါ ပ်ံ႕ပြား ျခင္​းႏွင္​့ ကာကြယ္​ျခင္​း ဆိုင္​ရာ ဘာသာရပ္​တြင္​ ထိပ္​တန္​း ပညာ႐ွင္​ တစ္​ဦး အျဖစ္​ ဂုဏ္​သတင္​း ​ေက်ာ္​​ေစာ သူတစ္​ဦး ျဖစ္​သည္​။ လုပ္​ကိုင္​​ေနသည္​့ လုပ္​ငန္​း သ​ေဘာသဘာဝ အရ သူ၏​ေတြ႔ ႐ွိခ်က္​တိုင္​း ကို ထုတ္​ျပန္​ျခင္​း မျပဳ ႏိုင္​​ေပ။ ထို႔​ေၾကာင္​့ပင္​ သူ၏ ဂုဏ္​သတင္​း ​ေက်ာ္​​ေစာမႈ မွာ လ်ိဳ႕ဝွက္​ ဆန္​​ေနျခင္​း ျဖစ္​သည္​။ ဂြၽန္​ဆင္​ ၏ အ​ေၾကာင္​း ​ေျပာၾက လ်ွင္​ အမ်ားဆံုး ၾကားရမည္​မွာ "ဒါ ဂြၽန္​ဆင္​ လုပ္​တာ" "ဒါ ဂြၽန္​ဆင္​ ရဲ႕ ​ေတြ႔ရိွ ခ်က္​" စသည္​့ အံ့ဩ တႀကီး ​ေရရြတ္​သံ မ်ားပင္​ ျဖစ္​သည္​။ သူသည္​ ႐ွက္​ရြံ႕ တတ္​သူ ျဖစ္​ၿပီး လူအမ်ား ႏွင္​့ ဆက္​ဆံရာ တြင္​ သံသယ ႏွင္​့ ဆက္​ဆံ တတ္​သည္​။ ဗိုင္​းရတ္​ မ်ားႏွင္​့ ဆက္​ဆံရာ တြင္​မူ အလြန္​႔အလြန္​ ႀကီးမား​ေသာ သံသယ ႏွင္​့ ဆက္​ဆံ ​ေလသည္​။ စာ​ေရးသူ ​ေတြ႔ဖူး သမ်ွ သူမ်ားသည္​ ဂြၽန္​ဆင္​ ကို ဗိုင္​း ရတ္​ ပိုးမႊား မ်ားထက္​ ပို၍ ​ေၾကာက္​ရြံ႕ ၾက​ေလသည္​။ ဤ ​ေၾကာက္​ရြံ႕မႈ မွာ ပညာ႐ွင္​ အား အထင္​ႀကီးျခင္​း ​ေလးစားျခင္​း စသည္​့ အသိတရား မွ ထြက္​​ေပၚလာ ျခင္​း ျဖစ္​သည္​။ သူသည္ အီဘိုလာ ဗိုင္းရတ္ ႏွင့္ မားဗတ္ ဗိုင္းရတ္ ၏ ေပါက္ပြားရာ မူရင္း ေဒသကို သိရွိရန္ ဗဟို အာဖရိက၌ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သြားလာ ရွာေဖြခဲ့ ဖူးသည္။ အာဖရိက တစ္ခြင္ ျပဲျပဲစင္ ေအာင္ ရွာေဖြခဲ့ေသာ္လည္း ထိုဗိုင္းရတ္တို႔ သဘာဝအေလ်ာက္ ေပါက္ပြား ခိုေအာင္းရာေနရာ ကို ရွာမေတြ႔ ခဲ့ပါ။ ဤဖီလို ဗိုင္းရတ္မ်ိဳးႏြယ္တို႔ အဘယ္သို႔ေသာ ေနရာက လာၿပီး အဘယ္သို႔ေသာ သဘာဝ ဝန္းက်င္တြင္ ေပါက္ပြား ရွင္သန္ၾကသည္ကို မည္သူမွ် မသိၾကပါ။ သစ္ေတာမ်ား အတြင္းမွ ထြက္လာကာ ဗဟိုအာဖရိက ျမက္ခင္းျပင္၊ လြင္ျပင္ မ်ားသို႔ ေရာက္ရွိသြားသည့္ ေျခရာမ်ား ကိုေတာ့ ေတြ႔ရေပသည္။ ပုန္းကြယ္ေနသည့္ အီဘိုလာ ဗိုင္းရတ္ ရိပ္ၿမံဳကို ရွာေဖြေတြ႔ရွိေရးသည္ ဂၽြန္ဆင္၏ မဟာရည္မွန္းခ်က္ႀကီး ပင္ျဖစ္သည္။