ကျွန်မ ဖေဖေ တိန့်ရှောင်ဖိန်
ရေးသူ - မော်မော် (Mao Mao)
ပြန်ဆိုသူ - ရဲဇော်
Photo: UPI
ကျွန်မ ဖေဖေ တိန့်ရှောင်ဖိန် အခန်း{ ၃ }–( ၃ )
ကွမ်အန်း မြို့ထဲ လှည့်လည် ကြည့်သည့် အခါ ကွမ်အန်း သည် ရှေးဆန်သည့် ဒေသ တစ်ခု ဖြစ် ကြောင်း တွေ့ ရသည်။ခေတ်မီ အဆောက်အဦ များ ရှိ သော်လည်း တောင်ပိုင်း ဒေသ ၏ ရှေးဟောင်း ပုံစံ အိမ် များက ပို၍ များ ပါသည်။ လမ်းမဘေး ရှိ အိမ်များ မှာ အုတ်ညှပ် သစ်သား ၂ထပ် အိမ်လေး များ ဖြစ်သည်။ အိမ်နံရံ ကို အဖြူ ရောင် မီးခိုး ရောင် သာ သုတ်ထား ကြသည်။ အပေါ် ထပ်တွင် သစ်သား လက်ရန်း ကာထားသည့် ဝရန်တာ ရှိသည်။
ကွမ်အန်း ဒေသ သည် ကျောက်တုံး ကျောက်ခဲ များ ပေါ များ သည့် ဒေသ ဖြစ် ပုံ ရ သည်။ မြို့ ၏ လမ်းမ များ ရှိ လှေကားထစ် များ နှင့် အိမ် အောက်ခံ အုတ်မြစ် များကို လေးထောင့် ကျောက်တုံး များ ဖြင့် ပြု လုပ်ထား ကြ သည်။ အဝတ် လျှော် ရန်၊ ဟင်းသီး ဟင်းရွက် များ ဆေးကြော ရန် သုံးသည့် ကျောက်စည်ပိုင်း များ ကို လည်း တွေ့ ရ သည်။
အရောင်း အဝယ် စည်ကား သည့် လမ်း တစ်လမ်း တွင် လူတွေ တရုန်းရုန်း နှင့် ကြိတ်ကြိတ် တိုး နေ သည်။ နေ့စဉ်သုံး ကုန်ပစ္စည်း မျိုးစုံ ကို အစီအရီ ခင်းကျင်း ထားသည်။ ခေတ်မီ ကုန်စည် များ သည် ဤ တောင်ပေါ် မြို့ငယ်လေးသို့ ဝင်ရောက် လာ ပြီ ဖြစ်သည်။ ခေတ်ဆန်ဆန် ဝတ်ဆင်ထား သော လူငယ်လူရွယ် များသည် ဝါးခြင်းတောင်းကို ထမ်းလျှက်၊ ဝါးပလိုင်း ကို ကျောပိုးလျှက် သွားလာ နေကြသည်။ နီနီ ဝါဝါ ပြာပြာ စိမ်းစိမ်း အရောင် အသွေးစုံ အဝတ် အစား များ၊ မြို့ကြီး ပြကြီး တွင် ခေတ်စား နေသည့် ဆံပင် ပုံစံများ၊ ရောင်စုံ တီဗွီ များ ဖြင့် ဝေးလံသီခေါင် သော တောင်ပေါ် ရွာကလေး များ ၏ လူနေမှု ဘဝ ကို ဖွဲ့စည်း ထား ပါသည်။
မော်တော်ကား နှင့် နွားလှည်း၊ ရောင်စုံ တီဗွီ နှင့် ဝါးခြင်းတောင်း တို့ သည် ယနေ့ တရုတ်ပြည် ၏ ထူးခြား သော လက္ခဏာ ပင် ဖြစ် ပါ သည်။
လူဦးရေ အလွန် များ ပြီး အခြေခံ လိုအပ်ချက် များ ရှိနေသည့် နိုင်ငံ တစ်နိုင်ငံ အတွက် ဆင်းရဲ မွဲတေမှု၊ ခေတ်နောက်ကျမှု တို့ ကို တစ်ခဏချင်း ဖြင့် ဖယ်ရှား ပစ် ရန် မဖြစ် နိုင်ပေ။ သို့သော်လည်း ချမ်းသာ ကြွယ်ဝသော၊ စည်ပင် ဖွံဖြိုးသော နိုင်ငံတော် တစ်ခု အဖြစ် ကျွန်မတို့ ခြေလှမ်း ကျဲကျဲ ဖြင့် ချီတက်လျှက် ရှိ ပါသည်။
လယ်သမား များကို ကြည့်ပါ။
လယ်ထဲတွင် ကောက်ပင်များ စိမ်းစို နေသည်။ စပါးကျီ တွင် စပါးများ ပြည့် နေသည်။ သူတို့၏ ခြေထောက် သည် ယခင်က ကဲ့သို့ ဖိနပ် မပါ ခြေဗလာ မဟုတ်တော့ ပါ။ သူတို့ သည် အနောက်တိုင်း ဝတ်စုံ ကို ပင် ဝတ်နေ ကြ ပြီ ဖြစ် သည်။ ဤ သည် မှာ ပြောင်းလဲမှု တစ်ခုပင် မဟုတ်ပါ လား။
စီချွမ် သားတို့ သည် အစားအသောက် ကောင်းကောင်းစားနိုင် ကြ သည်။
ဈေးဆိုင်များ တွင် လတ်လတ် ဆတ်ဆတ် ငါးများ၊ ဆူဆူ ဖြိုးဖြိုး အသားများ နှင့် စီချွမ် ဒေသ ၏ နာမည် ကျော် ဝက်အူချောင်း များကို ခင်းကျင်း ရောင်းချ နေ ကြ သည်။ လမ်းဘေး ဈေးဆိုင် ငယ်လေးများ ၏ အိုး များထဲ တွင် ချက်ပြုတ် ထားသည့် အမျိုးမျိုး အဖုံဖုံ သော စားဖွယ် များသည် အငွေ့ တထောင်းထောင်း ထ နေသည်။ နုနယ် လတ်ဆတ်သည့် ဟင်းသီးဟင်းရွက်များ၊ မုန်လာဥ၊ ပဲပင်ပေါက်၊ ဗိုလ်စားပဲ စသည် တို့သည် မြို့သူမြို့သား တို့ စိတ်ကူးထဲ မှာသာ တွေ့ရသည့် အရာများ ဖြစ်သည်။
တိုတောင်းသော အချိန် အတွင်း မှာပင် ဤ ဒေသ ကို ကျွန်မ ချစ်မြတ်နိုး သွား သည်မှာ ဇာတိမြေ ဟူသော အကြောင်း ကြောင့် ပင် ဖြစ် ပေ မည်။
ကျွန်မ တို့ ၏ ဇာတိရွာ ဖြစ်သော ရှယ်ရှင်း ရွာ သည် ကွမ်အန်း စီရင်စု မှ လီ ၂၀ မျှ ဝေး သေး သည်။ ထို့ ကြောင့် မြို့ အတွင်း လှည့်လည် ကြည်ရှု အပြီး မြောက် စူးစူး သို့ အမြန် ခရီးဆက် ကြ ရ သည်။
