အန္တရာယ် ရပ်ဝန်း (အပိုင်း ၁ - ၁၂)

    အန္တရာယ် ရပ်ဝန်း (အပိုင်း ၁ - ၁၂)

 (RICHARD PRESTON ၏ “THE HOT ZONE” ကို ပြန်ဆိုသည်။)

အီဘိုလာ နှင့် နဖူးတွေ့ဒူးတွေ့(၁)

photo from visualscience

    

နန်စီ နှင့် ဂျွန်ဆင် သည် မျောက် သေ ကို သယ်ကာ အခန်းထဲမှ ဖြည်းဖြည်းချင်း ထွက်လာသည်။ ဘယ်ဘက် သို့ချိုးသည်။ နောက် တစ်ခါ ဘယ်ဘက် သို့ ထပ်ချိုးပြီး ခွဲစိတ်ခန်း အတွင်း ဝင်လာကြသည်။ မျောက်သေကို သံမဏိ ခွဲစိတ် စားပွဲပေါ် တင်လိုက်သည်။ အနီရောင် အစက်များ၊ အဖုအပိန့်များ၊ အကွက်များ ကို မျောက်သေ၏ ကျိုးတိုးကျဲတဲ အမွေးများ အောက်တွင် ထင်ထင်ရှားရှား မြင်နေရသည်။

     “လက်အိတ်ဝတ်မယ်”

     ဂျွန်ဆင် က အော်ပြောသည်။ နှစ်ဦးစလုံး ရာဘာလက်အိတ် တစ်စုံစီ ယူကာ ကူးစက်ရောဂါ ကာကွယ်ရေး ဝတ်စုံ၏ လက်အိတ် ပေါ်တွင် ထပ် စွပ် ကြသည်။ အောက်ဆုံးတွင် ရာဘာ လက်အိတ် တစ်ထပ်၊ အလယ်တွင် ကာကွယ်ရေး ဝတ်စုံ၏ လက်အိတ် တစ်ထပ်၊ အပေါ်ဆုံးတွင် ရာဘာ လက်အိတ် တစ်ထပ်။ ယခု လက်အိတ် ၃ ထပ် စွပ်ထားပြီး ဖြစ်သည်။

     “စာရင်းကို ကြည့်၊ ခွဲစိတ် ကိရိယာ တွေ စစ်ရအောင်”

     ဂျွန်ဆင် က ခွဲစိတ် ကိရိယာများကို စားပွဲ ဦးပိုင်းတွင် ဖြန့်ချရင်း ပြောသည်။ ခွဲစိတ် ကိရိယာများကို အရေအတွက် အတိုင်း နံပတ်စဉ် တပ်ထားသည်။  ဂျွန်ဆင် က အသံကျယ်ကျယ် နှင့် ရွတ်သွားသည်။ နန်စီ က စစ်သည်။

     သူတို့ လုပ်ငန်း စပြီ။ ဂျွန်ဆင် က ထိပ်တုံး ကပ်ကြေး ဖြင့် မျောက်၏ ဝမ်းကို ဖွင့်သည်။ နန်စီ က လုပ်ငန်းစဉ် အတိုင်း ကူပေးသည်။ ခွဲစိတ် ဓါးကို မသုံးပါ။ အသွားထက်သော ချွန်သော ပစ္စည်းများသည် ယခုကဲ့သို့သော ကူးစက်ဇုံ ခွဲစိတ်ခန်း တွင် အလွန် အန ္တရာယ် ကြီးလှပါသည်။ ခွဲစိတ် ဓား က လက်အိတ်ကို ဖြတ်ကာ လက်ချောင်းများကို ထိ သွားနိုင်သည်။ မြည့် နေသည့် ခွဲစိတ်ဓားကြောင့် ဓား ရှ သွားမှန်း သိလိုက် မည်မဟုတ် သော်လည်း သွေးထဲသို့ ဗိုင်းရတ်ပိုး က ရောက်ရှိ သွားပြီ ဖြစ်သည်။

နန်စီ သည် ဂျွန်ဆင် တောင်းသည့် ခွဲစိတ် ကိရိယာများကို ကမ်းပေးရင်း တစ်ဖက်ကလည်း မျောက်၏ ကိုယ်တွင်းမှ သွေးကြောများကို ချည်နေသည်။ ထွက်လာသည့် သွေးများကို ရေမြှုပ် ဖြင့် စုပ်ကာ ရှင်းပေးရသည်။ သွေးများ အိုင်ထွန်းနေသည့် မျောက်၏ ဝမ်းဗိုက်တွင်းသို့ သူ၏ လက်ချောင်းများကို ထည့်ကာ လုပ်ကိုင်နေ ရသည်။ ထိုသွေးတို့သည် အီဘိုလာ ဗိုင်ရတ်ပိုးများ ပါဝင်နေသည့် သွေးများဖြစ်သည်။ ခန္ဓာကိုယ် အတွင်း နေရာ အနှံ့ သွေးယိုနေသည်။ အသည်း မှာလည်း ရောင်ရမ်းနေသည်။ အူအတွင်းတွင်လည်း သွေးယို နေသည်ကို သတိပြုမိသည်။

     လက်​လှုပ်​ရှား တာ တအားမြန်​​နေလား။  ဖြည်းဖြည်း၊ ဖြည်းဖြည်း။

     မိမိ ကိုယ်​မိမိ သတိ​ပေးရင်​း အာရုံကို စုစည်​းသည်​။

ဖြည်းဖြည်းလုပ်။ သေသေချာချာလုပ်။ အာရုံစိုက်ထား။ သွေးတွေ၊ ဗိုင်းရတ်တွေ။ သတိထား။ အိုကေ၊ အိုကေ၊ ရတယ်။ ဟိုသွေးကြော က သွေးတွေ ထွက်နေတယ်။ အော် ဒါကြောင့် သွေးတွေ အိုင်နေတာကိုး။ သွေးကြော ပိတ်တဲ့ hemostat နဲ့ ညှပ်။ ရပြီ။ ခနရပ်။ ရေဆေးလိုက်ဦး။

     နန်စီ သည် သူ၏လက်အိတ်ဝတ်ထားသော လက်အစုံကို ရေဆေး ရန် စဉ်းစား သည်။ အီဘိုလာ ဗိုင်း ရတ်ပိုးများ ပါသည့် မျောက်၏ သွေးများ သူ့ လက်အိတ် ထဲရောက်နေသလို ခံစားနေရသည်။ ပေါင်ဒါ ဖြူးထား သော လက်မှာခြောက်သွေ့နေသော်လည်း စိုစိစိ၊ ချွဲကျိကျိ အတွေ့ကို ခံစားရသည်။ နန်စီသည် မျောက်အသေကောင်၏ ဝမ်းဗိုက်တွင်းမှ သူ့လက်ကို ချက်ချင်း ထုတ်လိုက်သည်။ လက်ဆေးကန်ထဲ မှ ပိုးသတ်ဆေးရည် ထည့်ထားသည့် ခွက်တွင် ဆေးသည်။ ထို ပိုးသတ်ဆေးရည်မှာ စိမ်းဖျော့ဖျော့ အရောင်ရှိပြီး EnviroChem ဟုခေါ်သည်။ သူ၏လက်​အိတ်ကို​ဆေးရည်​တွင်​​ဆေးလိုက်​သည်​့အခါ အစိမ်​း​ရောင်​​ ဆေးရည်​သည်​​သွေးများ​ကြောင်​့ အညိဳ​ရောင်​​ ပြောင်​းသွားသည်​။ သူ၏နားထဲတွင်​ ဝတ်​စုံတွင်​းသို့​လေတိုးသံများ ဖြင်​႔ ဆူညံ​နေသည်​။ ဥမင်​ထဲတွင်​ခုတ်​​မောင်​း​နေသည်​့ ရထားတစ်​စီး ဝတ်​စံုထဲ​ရောက်​​နေသလို ခံစားရသည်​။​

     ဗိုင်းရတ် ဆိုသည်မှာ အမြှေး (membranes)၊ ပရိုတိန်း (proteins) တို့ ဖြင့် ဖွဲ့စည်းထားသည့် အလွန်သေး

ငယ်ပြီး သာမန်မျက်စေ့ဖြင့် မမြင်နိုင်သော၊ ကူးစက်ရောဂါဖြစ်စေသော ပိုးမွှား တစ်မျိုးဖြစ်သည်။ ယင်းတွင် ကြိုး အမျှင် တစ်ခု ( သို့မဟုတ် ) တစ်ခုထက်ပိုသော DNA (  သို့မဟုတ် ) RNA ပါရှိသည်။ အဆိုပါ DNA ၊ RNA မော်လီကျူးများ တွင် ဗိုင်းရတ်များ ပုံတူပွားနိုင်သည့် ပရိုဂရမ် ပါရှိသည်။ ဗိုင်းရတ် ကို သက်ရှိ ဟုလည်း မဆို နိုင်၊ သက်မဲ့ ဟုလည်း မဆို နိုင်။ အသက်ရှိ၊မရှိ တိတိပပ ပြောရန် ခက်သည်။ မည်သို့ပင် ဖြစ်စေ ဤ သက်ရှိ ခြင်း သက်မဲ့ခြင်း ၏ ကြားတွင် ဗိုင်းရတ် တို့ က တည်ရှိ နေပါသည်။ ဆဲလ် ၏ အပြင်ဘက်တွင် ဗိုင်းရတ် သည် မည်သည့် လှုပ်ရှားမှု၊ လုပ်ဆောင်မှု မျှ မရှိပါ။ ချွဲ သလိပ် နှပ် ကဲ့သို့သော အကျိအချွဲ အစေးရည် များ နှင့် သွေး  ထဲသို့ ရောက်နေသော ဗိုင်းရတ် အမှုန် များသည် မည်သည့် လုပ်ဆောင်မှု မျှမရှိ၍ သေ နေ သည်ဟု ထင်ရသည်။ တကယ်တော့ ဗိုင်းရတ် အမှုန် များ က တစ်စုံတစ်ခုကို ငြိမ်သက်စွာ စောင့်နေကြခြင်း ဖြစ်သည်။ ဗိုင်းရတ်တွင် စေးကပ်သော အပြင်လွှာ ရှိသည်။ ဆဲလ်တစ်ခု က ဗိုင်းရတ်ကို လာထိသည်နှင့် ဆဲလ်၏ အစေးနှင့် ဗိုင်းရတ်၏ အစေး တို့ထိ ကာ  ဗိုင်းရတ်က ဆဲလ်ကို တွယ်ကပ်ထားလိုက်သည်။  ထိုအခါ ဆဲလ် က သူ့တွင် တွယ်ကပ်နေသော ဗိုင်းရတ် ကို ငုံယူကာ အတွင်းသို့ ဆွဲသွင်းသည်။ ဗိုင်းရတ်သည် ဆဲလ် အတွင်းသို့ ရောက်သွားသည်နှင့် စတင် အသက်ဝင် လာသည်။ အဖျက်လုပ်ငန်းများလုပ်ဆောင်ရန် ဝင်လာသည့် သူလျှိုဖြစ်လာသည်။ သူ၏ ပိတ်ထားသော ပရိုဂရမ်များကို ဖွင့်ပြီး ပုံတူ ဗိုင်းရတ်များ ပွားထုတ်တော့သည်။

     ဗိုင်းရတ်သည် ကပ်ပါးကောင်ဖြစ်သည်။ သူ့ဖာသာ သူ မရပ်တည်နိုင်။ ဘာမျှ မလုပ်နိုင်။ ဆဲလ်တစ်ခု အတွင်း ရောက်သွားပြီးမှ ထိုဆဲလ်၏ ပစ္စည်းကိရိယာ နှင့် ယန္တရား တို့ကို အသုံးပြုပြီး သူ့အလုပ်ကို လုပ်ကိုင် သည်။ သက်ရှိအားလုံး၏ ဆဲလ်များထဲတွင် ဗိုင်းရတ်ရှိနိုင်သည်။ မှို နှင့် ဗက်တီးရီးယား တို့ကိုပင် ဗိုင်းရတ် ဝင်ရောက်ကာ တခါတရံ ဖျက်စီးခံကြရသည်။ ရောဂါ ဖြစ်စေသည့် ပိုးများ ကိုယ်တိုင် ရောဂါ ရရှိခြင်း ဖြစ်သည်။ ဗိုင်းရတ်သည် ဆဲလ်အတွင်း၌ ပုံတူများပွားနေကာ နောက်ဆုံးတွင် ဆဲလ် ပေါက်ထွက်ပြီး ဗိုင်းရတ်များ အပြင် ပြန့်ကုန်သည်။ ဗိုင်းရတ်ကိုယ်တိုင်ကလည်း ဆဲလ်နံရံ ကို တိုးကာ စိမ့်ထွက်သည်။ အပြင်ရောက်သွား သမျှ ကို အတွင်းတွင် ပုံတူများထပ်ပွားကာ ဖြည့်ပေးသည်။ ပုံတူပွားလိုက်၊ စိမ့်ထွက်လိုက် နှင့် ဆဲလ် သည် နောက်ဆုံး အားကုန်ကာ သေဆုံးသွားတော့သည်။ ဤသို့ဖြင့် ဆဲလ်များ ပျက်စီးကုန်သည်။ လုံလောက်သည့် အရေအတွက် ရှိသော ဆဲလ်များ ပျက်စီးသွားပါက ဗိုင်းရတ် ဝင်ရောက် နေသော လက်ခံကောင် လည်း သေဆုံးသွားတော့သည်။ တကယ်တော့လည်း ဗိုင်းရတ် က သူနားခိုရာ လက်ခံကောင်ကို မသေစေချင်ပါ။ သေခါနီးဆဲဆဲ လက်ခံကောင် မှ နောက်ထပ် လက်ခံကောင် အသစ်ဆီသို့ ခုန်ကူး သွားနိုင်လျှင် ဗိုင်းရတ်သည် ဆက်လက်ရှင်သန်နိုင်သည်။ သို့မဟုတ် ပါက လက်ခံကောင် နှင့် အတူ ဗိုင်းရတ်သည်လည်း သေဆုံးသွားမည် ဖြစ်သည်။

     အီဘိုလာ၏ မျိုးဗီဇ အမှတ်အသားမှာ ကြိုးအမျှင် တစ်ချောင်း ရှိသည့် ရိုင်ဗိုနျူကလီးယစ် အက်ဆစ် (RNA) ဖြစ်သည်။ ဤသို့သော RNA မော်လီကျူး ပုံစံမှာ သက်ရှိများ၏ ရှေးအကျ ဆုံးသော မျိုးဗီဇ အမှတ်အသားမျိုး ဟု ယူဆကြသည်။ လွန်ခဲ့သော နှစ်ပေါင်း ၄ သန်းခွဲ ခန့် ကမ္ဘာဦး တွင် ရှိခဲ့သည့် အဏုဇီဝရုပ် များတွင် ဤသို့သော RNA မော်လီကျူးကို အခြေခံခဲ့သည်ဟု ယူဆသည်။ ထို့ကြောင့် အီဘိုလာသည် အလွန် ရှေးကျသော ဇီဝ သက်ရှိ မျိုးဖြစ်ပြီး ကမ္ဘာ၏ သက်တမ်းနီးပါး ရှိပြီဟု ဆိုနိုင်သည်။

     ဗိုင်းရတ် များသည် အလွန်သေးငယ်ပြီး သာမန် မျက်စေ့ဖြင့် မမြင်နိုင်ပါ။ ပုံတူပွားသည့် အချိန်တွင်သာ သက်ဝင်လှုပ်ရှား ပြီး ကျန်အချိန် များတွင် လှုပ်ရှားမှု မရှိသော ဗိုင်းရတ်တို့သည် အလွန်သိမ်မွေ့သော စက်ကရိယာ သဖွယ် ဖြစ်သည်။ စက် ကဲ့သို့ အသိစိတ် ကင်းမဲ့စွာ လှုပ်ရှားသည်။ သိပ်သည်း သည်။ ကျစ်လစ်သည်။ စံနစ်ကျသည်။ အလွန် တစ်ကိုယ်ကောင်း ဆန်သည်။  လျှင်မြန်သော အရှိန် အဟုန်ဖြင့် ပုံတူပွား နိုင်သည်။ ဗိုင်းရတ် များ အတွက် အခြေခံ ညွှန်ကြား ချက်မှာ ပုံတူပွား ရန်သာဖြစ်သည်။

     သွေးတွေ မပေစေနဲ့၊ မပေစေနဲ့၊ သွေးတွေ ကို မုန်းတယ်။ မုန်းတယ်။ နန်စီ သည် တစ်ကိုယ်တည်း ရေရွတ် နေမိသည်။ သွေး စက် တစ်စက် ကို တွေ့တိုင်း နန်စီ၏ မျက်လုံးထဲတွင် ဘီလျံ နှင့်ချီသော ဗိုင်းရတ် များကိုသာ မြင်နေမိသည်။ နန်စီ သည် စိတ်ကို တည်ငြိမ်အောင် ထိန်းသည်။ ဂျွန်ဆင်၏ ဝတ်စုံကို လည်း ကြည့်ရှု စစ်ဆေး သည်။ လုပ်ငန်းခွင်တွင် တစ်ဦး၏ ဝတ်စုံ ကို တစ်ဦး က အပေါက်အပြဲ ရှိမရှိ စစ်ဆေး ပေးရသည်။ မိခင် က သား သမီး ကို အန္တရာယ် ကင်းအောင် စေ့စေ့စပ်စပ် စစ်ဆေး သလို စစ်ဆေး ကြရသည်။

      ဂျွန်ဆင်သည် နန်စီ ကို ဘာ အမှား အယွင်း များ လုပ် မလဲဟု တစ်ချိန်လုံး အကဲခတ်နေသည်။ ဘာမှ မှားပါ။ ခွဲစိတ် ကိရိယာများ ကိုင်တွယ်ရာ တွင်လည်း မှားယွင်းမှု မရှိပါ။

     “Ronguer” ဂျွန်ဆင် က ပြောသည်။

     “ဘာလဲ” နန်စီ က မသဲကွဲ ၍ ပြန်မေးသည်။

     ဂျွန်ဆင် က နန်စီ ၏ ဝတ်စုံမှ လေပိုက် ကို ညွှန်ပြ သည်။ နန်စီ သည် လေပိုက်ကို ဖိကာ ခေါက်ထား လိုက်သည်။ ဝတ်စုံထဲ ဝင်နေသည့် လေများ ရပ်သွားသည်။ ဝတ်စုံ လည်း လေလျော့ ကာ ချပ်သွား သည်။ ဆူညံသံ များမရှိတော့။ ဂျွန်ဆင်က နန်စီ၏ ခေါင်းစွပ် နားကပ်ကာ ထပ်ပြောသည်။ 

     “Ronguer”

နန်စီ သည် ခေါက်ထားသည့် လေပိုက်ကို လွှတ် လိုက် ပြီး ဂျွန်ဆင် တောင်းသည့် ဦးခေါင်းခွံဖွင့် သည့် ခွဲစိတ် ကိရိယာ ကို လှမ်းပေးလိုက်သည်။

      အဆင့် ၄ ဇုံ ခွဲစိတ်ခန်းတွင် ခေါင်းခွံဖွင့် သည့် အလုပ်မှာ အလွန် ခက်ခဲသည်။ မျောက် တို့၏ ခေါင်းခွံမှာ မာကျောလှသည်။ ပုံမှန် အတိုင်းဆိုလျှင် လျှပ်စစ်လွှ ဖြင့် လွယ်ကူစွာ ဖြတ်တောက်နိုင်သော် လည်း အဆင့် ၄ ကူးစက်ဇုံတွင် လျှပ်စစ်လွှ ကို မသုံးရပါ။ လျှပ်စစ်လွှ ကိုသုံးလျှင် အရိုးမှုန်များ၊ သွေးစက်များ လွင့်စဉ် ထွက်ခြင်း ကြောင့် အန္တရာယ်များ ပါသည်။ ထို့ကြောင့် အသွားထက် သည့် ပလာယာ ကဲ့သို့သော ကိရိယာ ကိုသုံးကာ ဖွင့်ရသည်။ အရိုးကွဲ အက်သံ ဆူဆူညံညံ ထွက်ပြီး ဦးခေါင်းခွံ ပွင့်သွားသည်။ ဦးနှောက်၊ မျက်လုံး နှင့် ကျောရိုး နဗ်ကြော တို့ကို ထုတ်ယူပြီး ဆေးရည်ထည့်ထား သည့် ခွက်ထဲ ထည့်လိုက်သည်။

     ဂျွန်ဆင် သည် အသားစ နမူနာ များပါသော ဖန်ပြွန်ကို လှမ်းပေးရင်း နန်စီ၏ လက်အိတ် ဝတ်ထား သော လက်ကို ကြည့်လိုက်သည်။ ဖန်ပြွန်ကို ကမ်းပေး နေသော ဂျွန်ဆင် ၏ လက် သည် တုံ့ကနဲ ရပ်သွားသည်။ သူသည် နန်စီ၏ ညာဘက် လက်ကို ညွှန်ပြလိုက်သည်။ နန်စီ လည်း သူ၏ ညာလက်ကို ကြည့်လိုက်သည်။ မျောက်၏ သွေးများ ပေကျံနေသော ညာဘက် ရာဘာ လက်အိပ် လက်ဖဝါး တွင် ပြဲနေသည် ကို တွေ့လိုက် ရသည်။

     နန်စီသည် ပြဲနေသည့် ရာဘာ လက်အိတ်ကို ချွတ်လိုက်သည်။ အတွင်းမှ ဇီဝ ကာကွယ်ရေး ဝတ်စုံ လက်အိတ် တွင် သွေးများ ပေနေသည်။ သွေးများသည် လက်အိတ် မှ သည် လက်ကောက်ဝတ် အထိ စီးကျ နေသည်။ ဘုရား ဘုရား အီဘိုလာ ဗိုင်းရတ် ပါသည့် သွေးတွေ ဝတ်စုံ မှာ ပေနေပြီ။

[ရဲညွန့်ဇော်]

နေ့စဉ် မှတ်တမ်း-၇-၈၈

၅၊၀၅၊၁၉၈၈

ကြာသပတေးနေ့

     ရက်တွေ က လည်း အကုန် မြန်လိုက်တာ။ နောက် နှစ် ရက် ဆို တနင်္ဂနွေ နေ့ ပြန်ရောက်ပြီ။ တစ်ပတ် တစ်ပတ် ခဏလေးပဲ။ တစ်လ ဆိုတာလဲ ဘာမှ မကြာဘူး။ ၁၂ လ ဆိုတဲ့ တစ်နှစ် ကလည်း မြန်လိုက်တာ။ မနှစ်က မိုးငွေ့တောင် ရင်ထဲ မှာ မစင်သေးဘူး မိုးရာသီ တစ်ပတ် ပြန်ရောက်လာ ပြန်ပြီ။

     ည ၁၀ နာရီ ထိုးပြီ။ မိုးစိပ်စိပ် လေး ရွာနေတယ်။ လေမတိုက်ဘူး၊ ငြိမ်နေတယ်။ ပတ်ဝန်းကျင်ကလည်း တိတ်နေတယ်။ ပုရစ် အော်သံ၊ ပုစဉ်းရင်ကွဲ အော်သံ တစီစီ နဲ့ ခေါင်မိုးပေါ် မိုးစက်ကျသံ တဖျောက်ဖျောက် ပဲ ကြားနေရတယ်။ ခေါင်းရင်းဘက် က ပြူတင်းပေါက် ကို ဖွင့်ပြီး ကုလားထိုင် တစ်လုံး ယူထိုင် ရင်း အပြင်ကို ငေးနေမိတယ်။ အိမ်ထဲက မီးရောင်က အပြင်ကို အံကျနေတယ်။ မီးရောင်တန်း ဖြူဖြူ ထဲမှာ မိုးစက်တွေ ကို တလက်လက် နဲ့ မြင်နေရတယ်။ အပြင် မီးရောင်ထဲ က မိုးစက်တွေကို လက်နဲ့ လိုက် ဖမ်းဆုပ် မိတယ်။

     လေကြမ်းကြမ်း တစ်ချက် ဝှေ့ တယ်။ မျက်နှာ နဲ့ ရင် ကို မိုးစက်တွေ လာမှန်တယ်။ အအေးဓါတ် က တစ်ကိုယ်လုံး ကို လွှမ်းခြုံသွားတယ်။ အေးစက် စိုစွတ် တဲ့ အအေး က အသွေးအသား ထဲ အထိ စိမ့် ဝင်သွား တယ်။ အသက်ပြင်းပြင်း ရှုလိုက်ရင် နှာသီးဖျားလေး အေးသွားပြီး လည်ချောင်းကနေ အဆုပ် ထဲ အထိ အအေး ငွေ့တွေ ဝင်သွားတယ်။ လေးလံ ထိုင်းမှိုင်းတဲ့ အိပ်ချင်စိတ်တွေ ပျောက်သွားပြီး တစ်ကိုယ်လုံး အေးမြလန်းဆန်းလာတယ်။ မိုးဥတု ကို ကျွန်တော် နှစ်သက်တယ်။ မိုးရွာရင် အရမ်းပျော်တယ်။ ညဘက် မိုးရွာရင် ညမှောင်မှောင်မှာ သဲသဲမဲမဲ ရွာနေတဲ့ မိုးစက်တွေကိုကြည့်ပြီး အတွေး ထဲ နစ်မျော နေတတ်တယ်။ အခုလည်း ရွာနေတဲ့ မိုးစက် မိုးရေ တွေကို ကြည့်ပြီး အတွေးနယ်ထဲ လွင့်မျောမိပြန်ပြီ။ တစ်နှစ် ဆိုတဲ့ ကာလဟာ မကြာသလိုပဲ။ တစ်မိုး ပြီး တစ်မိုး ခဏလေး ရောက်လာတယ်။ မိုးတွင်း ရဲ့ မိုးသည်း ညတွေမှာ တွေးခဲ့တဲ့ ကျွန်တော့် ရဲ့ အတွေးတွေ ကလည်း တစ်ဆက်တည်း လို ဖြစ်နေတယ်။

     မှတ်မိသေးတယ်။ ငယ်ငယ် က မိုးသည်း တဲ့ ညတွေမှာ မိုးခြိမ်းသံတွေ နဲ့ အပြိုင် စာ အော်ပြီး ကျက်ခဲ့တာ၊ အိမ်ခေါင်မိုး ပေါ် မိုးစက် ကျသံ၊ လေတိုးသံ၊ မိုးခြိမ်းသံ တွေ ကို နားထောင်ရင်း စောင်ထူထူ ခြုံပြီး အိပ်ရာ ထဲ ကွေး ခဲ့တာတွေ ကို တမ်းတမိတယ်။ မိုးသည်းသည်းမည်းမည်း ရွာနေတဲ့ အထဲ ထီး မလုံ့တလုံ ဆောင်းပြီး ရွှံ့တွေ ဗွက်တွေ ကို ဖြတ် ၈ ဂိတ်မှာ ညဘက် အလုပ်သွားဆင်း ရတဲ့ ဖေဖေ့ ကို မြင်ယောင် မိတယ်။ မိသားစု အတွက် ဖေဖေ က အလုပ် နှစ်ခု လုပ်ရတယ်။ မနက် ၈ နာရီ ဆို ရုံး သွား ပြီ။ ညနေ ၆ နာရီ ဆို အိမ်ပြန်ရောက်၊ သားသမီး တွေနဲ့ အတူ ထမင်းစား၊ ခနတဖြုတ် နေပြီး ၈ နာရီခွဲ ရင် ည အလုပ် ကို သွားရတယ်။ မနက် ၄ နာရီ လောက် ပြန်လာ ပြီး ၇ နာရီ လောက်အထိ အိပ်၊ ၈ နာရီ ထိုးရင် ရုံးသွား ရပြန်တယ်။ ကျွန်တော်တို့ ငယ်ငယ် ကလေး ထဲကနေ ဖေဖေ ဆုံး တဲ့ အထိ မနက် အလုပ် ညအလုပ် အဆက်မပြတ် ပင်ပင် ပန်းပန်း လုပ်ကျွေး ခဲ့ရှာတယ်။ ညဘက် ဖေဖေ အလုပ်သွားတာကို ခရီးသွား တယ်လို့ အိမ်မှာ သုံးခဲ့ကြတယ်။ အခုပြန်စဉ်းစား မိတော့ မိဘမေတ္တာ ကို စူးစူးရှရှ ခံစား နားလည် ရတယ်။

     ဖေဖေ့ ကို ဆေးရုံ ပို့ လိုက်တယ် လို့ ရုံးက လာ အကြောင်းကြား တဲ့ အချိန်ကလည်း မိုးတွေ သည်းသည်း မည်းမည်း ရွာနေချိန်ပေါ့။ ညနေ ဖေဖေ ရုံးက ပြန်လာချိန်မှာ ကျွန်တော်နဲ့ မမ က အိမ်ရှေ့ မန်ကျည်းပင် ကြီး အောက်မှာ ထွက်စောင့် နေကြတယ်။ လှမ်းမြင်နေရတဲ့ ၄ လမ်းထိပ် က ထနောင်းပင်တွေအောက် ဖေဖေ ရောက်ရင် အိမ်ကနေ ပြေးထွက်ပြီး ထီး နဲ့ အိပ်ကို သယ်ပေးကြတယ်။ ပြန်လာနေကြ အချိန်ကို လွန်နေပြီ၊ ဖေဖေ မရောက်သေးဘူး။ အဲဒီ အချိန်မှာပဲ မိုးရွာ လာတယ်။ မမ က အိမ်ထဲပြန်ဝင်သွားပြီ။ ကျွန်တော် က မန်ကျည်းပင် ခြေရင်းမှာ ခိုပြီး ဆက်စောင့်နေတယ်။ ဒီနေ့ အပြန် မဂ္ဂဇင်း အသစ်တွေ ယူလာဖို့ ဖေဖေ့ ကို မှာထားတယ်။ ၇ နာရီ ကျော်ပြီ။ မှောင်လာပြီ။ မန်ကျည်းပင် အောက်မှာ နေလို့ မရတော့ဘူး။ မိုး ပိုသည်း လာတယ်။ အိမ်ထဲ ကို ကျွန်တော် ပြန်ဝင်လာ ခဲ့တယ်။ အိမ်ထဲ က အဆင်သင့် ပြင်ထားတဲ့ ထမင်းဝိုင်း ကြီး ဘေးမှာ မေမေ နဲ့ ကျွန်တော်တို့ မောင်နှမ တွေ စုထိုင်ပြီး ဖေဖေ့ ကို စောင့် နေကြတယ်။ မျှစ်ချဉ် နဲ့ ဝက်သား ချက်၊ ငပိရည်ကျို၊ အတို့အမြှုပ် အစုံ၊ သရက်သီးမှည့် တွေ စိတ်ထည့် ထားတဲ့ စားပွဲ အလယ်က ဇလုံကြီး၊ ဘယ်သူမှ မထိမတို့။ မိုးငွေ့ ကြောင့် အကုန်အေးစက်လို့။ ၈ နာရီခွဲ လောက်ရှိတော့ ရုံးက လူတစ်ယောက် အိမ် ကိုရောက်လာတယ်။ ဖေဖေ့ ကို ဆေးရုံ တင်လိုက်ရတယ်တဲ့။ ဘယ်သူမှ မထိ မတို့ တဲ့ ထမင်းပွဲ။ အပြင်မှာလည်း မိုးတွေသည်းလို့။

     ဖေဖေ ဆုံးပြီး တော့ အိမ်မှာ တော်တော် ကျပ်တည်းသွားတယ်။ လစဉ် ဘာဝင်ငွေမှ မရှိတော့ဘူး။ ကျောင်းသား ၄ ယောက် နဲ့ မေမေ။ နေ့စဉ် လစဉ် ထွက်ငွေပဲရှိတယ်။ ဝင်ငွေ တစ်ပြားမှ မရှိဘူး။

     အိမ် အမိုး က ဓနိမိုး ဆိုတော့ နှစ်စဉ် မိုးရောက်ရင် အမိုးပြန်မိုးရတယ်။ ဖေဖေဆုံး ပြီးတော့ အိမ် အမိုး အသစ်မမိုး နိုင်တော့ဘူး။ မိုးသည်းသည်း ရွာတိုင်း အိမ်မှာ ရေယိုတယ်။ ညဘက် မိုးသည်းသည်းရွာရင် အိပ်ရာ တွေ ရွှေ့ရ၊ ပြောင်းရတယ်။ ဘယ်လောက် အိပ်ချင်နေပစေ မိုးရွာတာနဲ့ အိပ်ရာပြောင်းရ အမိုးဖာရ တယ်။ ဖာလို့မရ တဲ့ နေရာတွေကို ရှိသမျှ ပုံးတွေ ခွက်တွေနဲ့ ခံထားရတယ်။ တစ်ည မိုးသည်းသည်း ရွာနေတာ မနိုးဘဲ အိပ်ပျော် နေလို့ ခြင်ထောင်နဲ့ စောင် ရွှဲရွှဲစို တော့မှ နိုးတယ်။ သုံးရေ သောက်ရေ ပြတ်တဲ့ အခါဆိုရင် ညဉ့်နက်သန်းကောင် ထ ခြံထဲဆင်းပြီး ရေကဲ့ ရတယ်။ မှောင်မှောင်မည်းမည်း လျှပ်စီး တဝင်းဝင်းတလက်လက် မိုးခြိမ်းသံ တဝန်းဝုန်း တဒိုင်းဒိုင်း နဲ့ပေါ့။ စည်ပိုင်းတွေမှာ ရေပြည့်ပြီ ဆိုမှ ရေသုတ် အဝတ်အစားလဲပြီး ပြန်အိပ်ရတယ်။ တစ်မိုးတွင်လုံး ခံရတဲ့ ဒုက္ခပေါ့။

     ထီး မရှိတာ။ ဖိနပ်ပြတ်တာ။ ရေစို အဝတ် တွေ မခြောက် တာတွေ ကြုံရတယ်။ ဖိနပ်ကို ချွတ်၊ လွယ်အိပ် ကိုပိုက်၊ ပုဆိုး တိုတိုဝတ်ပြီး မိုးသည်းသည်း ထဲမှာ ညဘက် သင်တန်း ကနေ အိမ် ကိုပြန်ရတယ်။ အိမ်ရောက်ရင် မိုးစို တဲ့ အကျႌ နဲ့ ပုဆိုးကို မေမေက ချက်ချင်း လျှော်ရတယ်။ အဝတ်အစား များများ မရှိဘူး။ စားပြီးရင် စာကြည့်။ ညဉ့်အတော်နက်ရင် အိပ်။ မနက် ၅ နာရီ ပြန်ထ။ မိုးထဲ လေထဲမှာ ရေပြင်ကိုဖြတ်၊ ရွှံ့ဗွက် တွေ ဖြတ်ပြီး အမိုးမရှိတဲ့ ဖယ်ရီကားကြီးကိုစီးပြီး အလုပ်သွား။ အလုပ်ဆင်းရင် ကျောင်းကိုဆက်။ ဒီလိုနဲ့ နှစ်တွေ တစ်နှစ်ပြီး တစ်နှစ် ကုန်သွားခဲ့တယ်။ ပြန်စဉ်းစားမိတော့လည်း မနေ့ က လိုပါပဲ။

 

     အင်း… မိုးတိတ်သွားပြီ။ တစ်ကိုယ်လုံးလည်း အေးစက်နေပြီ။ ကင်းတဲက သံချောင်းခေါက်သံ ၁၂ ချက် ကြားရပြီ။ အိပ်တော့မှ။

၅၊၀၅၊၁၉၈၈

ၾကာသပေတး

     ရက္ေတြ က လည္း အကုန္ ျမန္လိုက္တာ။ ေနာက္ ႏွစ္ ရက္ ဆို တနဂၤေႏြ ေန႔ ျပန္ေရာက္ၿပီ။ တစ္ပတ္ တစ္ပတ္ ခဏေလးပဲ။ တစ္လ ဆိုတာလဲ ဘာမွ မၾကာဘူး။ ၁၂ လ ဆိုတဲ့ တစ္ႏွစ္ ကလည္း ျမန္လိုက္တာ။ မႏွစ္က မိုးေငြ႔ေတာင္ ရင္ထဲ မွာ မစင္ေသးဘူး မိုးရာသီ တစ္ပတ္ ျပန္ေရာက္လာ ျပန္ၿပီ။

     ည ၁၀ နာရီ ထိုးၿပီ။ မိုးစိပ္စိပ္ ေလး ရြာေနတယ္။ ေလမတိုက္ဘူး၊ ၿငိမ္ေနတယ္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကလည္း တိတ္ေနတယ္။ ပုရစ္ ေအာ္သံ၊ ပုစဥ္းရင္ကြဲ ေအာ္သံ တစီစီ နဲ႔ ေခါင္မိုးေပၚ မိုးစက္က်သံ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ ပဲ ၾကားေနရတယ္။ ေခါင္းရင္းဘက္ က ျပဴတင္းေပါက္ ကို ဖြင့္ၿပီး ကုလားထိုင္ တစ္လံုး ယူထိုင္ ရင္း အျပင္ကို ေငးေနမိတယ္။ အိမ္ထဲက မီးေရာင္က အျပင္ကို အံက်ေနတယ္။ မီးေရာင္တန္း ျဖဴျဖဴ ထဲမွာ မိုးစက္ေတြ ကို တလက္လက္ နဲ႔ ျမင္ေနရတယ္။ အျပင္ မီးေရာင္ထဲ က မိုးစက္ေတြကို လက္နဲ႔ လိုက္ ဖမ္းဆုပ္ မိတယ္။

     ေလၾကမ္းၾကမ္း တစ္ခ်က္ ေဝွ႔ တယ္။ မ်က္ႏွာ နဲ႔ ရင္ ကို မိုးစက္ေတြ လာမွန္တယ္။ အေအးဓါတ္ က တစ္ကိုယ္လံုး ကို လႊမ္းၿခံဳသြားတယ္။ ေအးစက္ စိုစြတ္ တဲ့ အေအး က အေသြးအသား ထဲ အထိ စိမ့္ ဝင္သြား တယ္။ အသက္ျပင္းျပင္း ရႈလိုက္ရင္ ႏွာသီးဖ်ားေလး ေအးသြားၿပီး လည္ေခ်ာင္းကေန အဆုပ္ ထဲ အထိ အေအး ေငြ႔ေတြ ဝင္သြားတယ္။ ေလးလံ ထိုင္းမိႈင္းတဲ့ အိပ္ခ်င္စိတ္ေတြ ေပ်ာက္သြားၿပီး တစ္ကိုယ္လံုး ေအးျမလန္းဆန္းလာတယ္။ မိုးဥတု ကို ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္သက္တယ္။ မိုးရြာရင္ အရမ္းေပ်ာ္တယ္။ ညဘက္ မိုးရြာရင္ ညေမွာင္ေမွာင္မွာ သဲသဲမဲမဲ ရြာေနတဲ့ မိုးစက္ေတြကိုၾကည့္ၿပီး အေတြး ထဲ နစ္ေမ်ာ ေနတတ္တယ္။ အခုလည္း ရြာေနတဲ့ မိုးစက္ မိုးေရ ေတြကို ၾကည့္ၿပီး အေတြးနယ္ထဲ လြင့္ေမ်ာမိျပန္ၿပီ။ တစ္ႏွစ္ ဆိုတဲ့ ကာလဟာ မၾကာသလိုပဲ။ တစ္မိုး ၿပီး တစ္မိုး ခဏေလး ေရာက္လာတယ္။ မိုးတြင္း ရဲ႕ မိုးသည္း ညေတြမွာ ေတြးခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ရဲ႕ အေတြးေတြ ကလည္း တစ္ဆက္တည္း လို ျဖစ္ေနတယ္။

     မွတ္မိေသးတယ္။ ငယ္ငယ္ က မိုးသည္း တဲ့ ညေတြမွာ မိုးၿခိမ္းသံေတြ နဲ႔ အၿပိဳင္ စာ ေအာ္ၿပီး က်က္ခဲ့တာ၊ အိမ္ေခါင္မိုး ေပၚ မိုးစက္ က်သံ၊ ေလတိုးသံ၊ မိုးၿခိမ္းသံ ေတြ ကို နားေထာင္ရင္း ေစာင္ထူထူ ၿခံဳၿပီး အိပ္ရာ ထဲ ေကြး ခဲ့တာေတြ ကို တမ္းတမိတယ္။ မိုးသည္းသည္းမည္းမည္း ရြာေနတဲ့ အထဲ ထီး မလံု႔တလံု ေဆာင္းၿပီး ရႊံ႕ေတြ ဗြက္ေတြ ကို ျဖတ္ ၈ ဂိတ္မွာ ညဘက္ အလုပ္သြားဆင္း ရတဲ့ ေဖေဖ့ ကို ျမင္ေယာင္ မိတယ္။ မိသားစု အတြက္ ေဖေဖ က အလုပ္ ႏွစ္ခု လုပ္ရတယ္။ မနက္ ၈ နာရီ ဆို ရံုး သြား ၿပီ။ ညေန ၆ နာရီ ဆို အိမ္ျပန္ေရာက္၊ သားသမီး ေတြနဲ႔ အတူ ထမင္းစား၊ ခနတျဖဳတ္ ေနၿပီး ၈ နာရီခြဲ ရင္ ည အလုပ္ ကို သြားရတယ္။ မနက္ ၄ နာရီ ေလာက္ ျပန္လာ ၿပီး ၇ နာရီ ေလာက္အထိ အိပ္၊ ၈ နာရီ ထိုးရင္ ရံုးသြား ရျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္ ကေလး ထဲကေန ေဖေဖ ဆံုး တဲ့ အထိ မနက္ အလုပ္ ညအလုပ္ အဆက္မျပတ္ ပင္ပင္ ပန္းပန္း လုပ္ေကၽြး ခဲ့ရွာတယ္။ ညဘက္ ေဖေဖ အလုပ္သြားတာကို ခရီးသြား တယ္လို႔ အိမ္မွာ သံုးခဲ့ၾကတယ္။ အခုျပန္စဥ္းစား မိေတာ့ မိဘေမတၱာ ကို စူးစူးရွရွ ခံစား နားလည္ ရတယ္။

     ေဖေဖ႔ ကို ေဆးရံု ပို႔ လိုက္တယ္ လို႔ ရံုးက လာ အေၾကာင္းၾကား တဲ့ အခ်ိန္ကလည္း မိုးေတြ သည္းသည္း မည္းမည္း ရြာေနခ်ိန္ေပါ့။ ညေန ေဖေဖ ရံုးက ျပန္လာခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မမ က အိမ္ေရွ႕ မန္က်ည္းပင္ ႀကီး ေအာက္မွာ ထြက္ေစာင့္ ေနၾကတယ္။ လွမ္းျမင္ေနရတဲ့ ၄ လမ္းထိပ္ က ထေနာင္းပင္ေတြေအာက္ ေဖေဖ ေရာက္ရင္ အိမ္ကေန ေျပးထြက္ၿပီး ထီး နဲ႔ အိပ္ကို သယ္ေပးၾကတယ္။ ျပန္လာေနၾက အခ်ိန္ကို လြန္ေနၿပီ၊ ေဖေဖ မေရာက္ေသးဘူး။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာပဲ မိုးရြာ လာတယ္။ မမ က အိမ္ထဲျပန္ဝင္သြားၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ က မန္က်ည္းပင္ ေျခရင္းမွာ ခိုၿပီး ဆက္ေစာင့္ေနတယ္။ ဒီေန႔ အျပန္ မဂၢဇင္း အသစ္ေတြ ယူလာဖို႔ ေဖေဖ့ ကို မွာထားတယ္။ ၇ နာရီ ေက်ာ္ၿပီ။ ေမွာင္လာၿပီ။ မန္က်ည္းပင္ ေအာက္မွာ ေနလို႔ မရေတာ့ဘူး။ မိုး ပိုသည္း လာတယ္။ အိမ္ထဲ ကို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ဝင္လာ ခဲ့တယ္။ အိမ္ထဲ က အဆင္သင့္ ျပင္ထားတဲ့ ထမင္းဝိုင္း ႀကီး ေဘးမွာ ေမေမ နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွမ ေတြ စုထိုင္ၿပီး ေဖေဖ့ ကို ေစာင့္ ေနၾကတယ္။ မွ်စ္ခ်ဥ္ နဲ႔ ဝက္သား ခ်က္၊ ငပိရည္က်ိဳ၊ အတို႔အျမႈပ္ အစံု၊ သရက္သီးမွည့္ ေတြ စိတ္ထည့္ ထားတဲ့ စားပြဲ အလယ္က ဇလံုႀကီး၊ ဘယ္သူမွ မထိမတို႔။ မိုးေငြ႔ ေၾကာင့္ အကုန္ေအးစက္လို႔။ ၈ နာရီခြဲ ေလာက္ရွိေတာ့ ရံုးက လူတစ္ေယာက္ အိမ္ ကိုေရာက္လာတယ္။ ေဖေဖ့ ကို ေဆးရံု တင္လိုက္ရတယ္တဲ့။ ဘယ္သူမွ မထိ မတို႔ တဲ့ ထမင္းပြဲ။ အျပင္မွာလည္း မိုးေတြသည္းလို႔။

     ေဖေဖ ဆံုးၿပီး ေတာ့ အိမ္မွာ ေတာ္ေတာ္ က်ပ္တည္းသြားတယ္။ လစဥ္ ဘာဝင္ေငြမွ မရွိေတာ့ဘူး။ ေက်ာင္းသား ၄ ေယာက္ နဲ႔ ေမေမ။ ေန႔စဥ္ လစဥ္ ထြက္ေငြပဲရွိတယ္။ ဝင္ေငြ တစ္ျပားမွ မရွိဘူး။

     အိမ္ အမိုး က ဓနိမိုး ဆိုေတာ့ ႏွစ္စဥ္ မိုးေရာက္ရင္္ အမိုးျပန္မိုးရတယ္။ ေဖေဖဆံုး ၿပီးေတာ့ အိမ္ အမိုး အသစ္မမိုး ႏိုင္ေတာ့ဘူး။ မိုးသည္းသည္း ရြာတိုင္း အိမ္မွာ ေရယိုတယ္။ ညဘက္ မိုးသည္းသည္းရြာရင္ အိ္ပ္ရာ ေတြ ေရႊ႕ရ၊ ေျပာင္းရတယ္။ ဘယ္ေလာက္ အိပ္ခ်င္ေနပေစ မိုးရြာတာနဲ႔ အိပ္ရာေျပာင္းရ အမိုးဖာရ တယ္။ ဖာလို႔မရ တဲ့ ေနရာေတြကို ရွိသမွ် ပံုးေတြ ခြက္ေတြနဲ႔ ခံထားရတယ္။ တစ္ည မိုးသည္းသည္း ရြာေနတာ မႏိုးဘဲ အိပ္ေပ်ာ္ ေနလို႔ ျခင္ေထာင္နဲ႔ ေစာင္ ရႊဲရႊဲစို ေတာ့မွ ႏိုးတယ္။ သံုးေရ ေသာက္ေရ ျပတ္တဲ့ အခါဆိုရင္ ညဥ့္နက္သန္းေကာင္ ထ ျခံထဲဆင္းၿပီး ေရကဲ့ ရတယ္။ ေမွာင္ေမွာင္မည္းမည္း လွ်ပ္စီး တဝင္းဝင္းတလက္လက္ မိုးၿခိမ္းသံ တဝန္းဝုန္း တဒိုင္းဒိုင္း နဲ႔ေပါ့။ စည္ပိုင္းေတြမွာ ေရျပည့္ၿပီ ဆိုမွ ေရသုတ္ အဝတ္အစားလဲၿပီး ျပန္အိပ္ရတယ္။ တစ္မိုးတြင္လံုး ခံရတဲ့ ဒုကၡေပါ့။

     ထီး မရွိတာ။ ဖိနပ္ျပတ္တာ။ ေရစို အဝတ္ ေတြ မေျခာက္ တာေတြ ႀကံဳရတယ္။ ဖိနပ္ကို ခၽြတ္၊ လြယ္အိပ္ ကိုပိုက္၊ ပုဆိုး တိုတိုဝတ္ၿပီး မိုးသည္းသည္း ထဲမွာ ညဘက္ သင္တန္း ကေန အိမ္ ကိုျပန္ရတယ္။ အိမ္ေရာက္ရင္ မိုးစို တဲ့ အက်ႌ နဲ႔ ပုဆိုးကို ေမေမက ခ်က္ခ်င္း ေလွ်ာ္ရတယ္။ အဝတ္အစား မ်ားမ်ား မရွိဘူး။ စားၿပီးရင္ စာၾကည့္။ ညဥ့္အေတာ္နက္ရင္ အိပ္။ မနက္ ၅ နာရီ ျပန္ထ။ မိုးထဲ ေလထဲမွာ ေရျပင္ကိုျဖတ္၊ ရႊံ႕ဗြက္ ေတြ ျဖတ္ၿပီး အမိုးမရွိတဲ့ ဖယ္ရီကားႀကီးကိုစီးၿပီး အလုပ္သြား။ အလုပ္ဆင္းရင္ ေက်ာင္းကိုဆက္။ ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္ေတြ တစ္ႏွစ္ၿပီး တစ္ႏွစ္ ကုန္သြားခဲ့တယ္။ ျပန္စဥ္းစားမိေတာ့လည္း မေန႔ က လိုပါပဲ။

     အင္း… မိုးတိတ္သြားၿပီ။ တစ္ကိုယ္လံုးလည္း ေအးစက္ေနၿပီ။ ကင္းတဲက သံေခ်ာင္းေခါက္သံ ၁၂ ခ်က္ ၾကားရၿပီ။ အိပ္ေတာ့မွ။

အန္တရာယ် ရပ်ဝန်း (အပိုင်း ၁ - ၁၁)

အန္တရာယ် ရပ်ဝန်း (အပိုင်း ၁ - ၁၁)

(RICHARD PRESTON ၏ “THE HOT ZONE” ကို ပြန်ဆိုသည်။)

အီဘိုလာ နှင့် နဖူးတွေ့ဒူးတွေ့

  photo from http://media.spokesman.com/  

      ၁၉၈၃ စက်တင်ဘာ ၂၆ ၁၃:၃၀ နာရီ

       သူတို့ နှစ်ဦးသည်စင်္ကြံလမ်း ကျဉ်းကျဉ်း တစ်ခုတွင် ရောက်နေကြသည်။ လမ်းအဆုံး အခြား တစ်ဖက် တွင် တံခါးဖွင့်ထားသော အခန်းများကို တွေ့ရသည်။ ဝင်္ကပါ တစ်ခုနှင့်ပင် တူနေသည်။ နံရံတွင် အဝါရောင်လေပိုက်များ တွဲလောင်းကျနေသည်။ လေပေးသည့် စနစ် ချို့ယွင်းလျှင် သတိပေးမည့် အရေးပေါ်မီးသီးတစ်ခု ကို မျက်နှာကြက် တွင် တပ်ထားသည်။ နံရံ အားလုံးကို ဆေး ထူထဲစွာ သုတ်ထားသည်။ လျှပ်စစ်ပစ္စည်းများ၏အနားစွန်းများကို ချောမွတ်ပျော့ပျောင်းသော ပစ္စည်းတစ်မျိုးဖြင့် ဖုံးကာထားသည်။ ဗိုင်းရတ်များမတော်တဆ လေထဲမျောလွင့် ကာ ပြင်ပသို့ ရောက်မသွားအောင် ရှိသမျှ အပေါက်များ၊ ချိုင့်များ၊အက်ကြောင်းရာများ၊ အကွဲကြောင်းများ အားလုံးကို ပိတ်ဆို့ ဖာထေးထားသည်။ နန်စီ က လေပိုက်တစ်ခုကိုလှမ်းယူကာ ဝတ်စုံတွင် တပ်လိုက်သည်။ လေများ ဝင်ရောက်လာပြီး ခေါင်းစွပ်ထဲတွင် လေတိုးသံ တရှီးရှီး မြည်နေသည်။ လေတိုးသံမှာ ဝတ်စုံထဲ တွင် အတော်ကျယ်လောင်နေရာ တစ်ဦးနှင့် တစ်ဦးစကားပြောဆို ဆက်သွယ်၍ မရတော့ပါ။

     နန်စီ သည် သတ္တုဘီရိုတစ်ခုကို ဖွင့်၊ အဝါရောင် ရာဘာလည်ရှည်ဘွတ်ဖိနပ် တစ်ရံထုတ်ယူပြီး ဝတ်စုံဝတ်ထားသည့် ခြေအစုံကိုအသာအယာ လျှောထည့်ကာ စီးသည်။ ဂျွန်ဆင်၏ မျက်လုံး အစုံ ကို စိုက်ကြည့်ပြီး လုပ်ငန်းစတင်ရန်အသင့်ရှိကြောင်း အချက်ပြ လိုက်သည်။

     လေပိုက်များကိုဖြုတ်လိုက်ပြီး ခန်းမကြီး အတိုင်းလျှောက်ကာ မျောက်လှောင်အိမ်များ ထားရာ အခန်းသို့ ဝင်လာကြသည်။အခန်းထဲတွင် လှောင်အိမ်များကို နံရံ နှစ်ဖက်တွင် ကပ်၍ မျက်နှာချင်းဆိုင် အတန်းနှစ်တန်းချထားသည်။ နန်စီ နှင့် ဂျွန်ဆင် တို့ လေပိုက်ကို ဆွဲယူပြီး ကာကွယ်ရေး ဝတ်စုံတွင် တပ်ရပြန်သည်။ လှောင်အိမ်တန်း တစ်ဖက်တွင် မျောက်နှစ်ကောင်ကို သီးသန့်ခွဲထားသည်။ သူတို့ကိုအီဘိုလာ ဗိုင်းရတ် ထိုးမပေးရသေးပါ။ ကျန်းကျန်းမာမာ ပင် ရှိသေးသည်။

     ပွယောင်းယောင်းပုံမကျ ပန်းမကျ ဝတ်စုံ ဝတ်ထားသူ နှစ်ဦး အခန်းတွင်း ရုတ်တရက် ဝင်လာခြင်းကြောင့် မျောက်နှစ်ကောင် လန့်သွားသည်။ လှောင်အိမ်ကို ဂျုန်းဂျုန်း ဂျိုင်းဂျိုင်း မြည်အောင် ဆွဲလှုပ်ပြီးဝရုန်းသုန်းကား ခုန်ပေါက် ပြေးလွှားကြတော့သည်။ ဝတ်စုံဝတ်ထား သူ နှစ်ဦး ကို ကြောက်လန့်နေကြသည်။ လှောင်အိမ် ရှေ့တံခါးကို လှုပ်ရမ်းပြီး စူးရှ ကျယ်လောင်စွာ အော်ဟစ်သည်။ ထို့နောက်လှောင်အိမ် နောက်ဖက်သို့ ခုန်ကူး သွားပြန်သည်။ သူတို့၏ မျက်လုံးများသည် နန်စီနှင့်ဂျွန်ဆင်ကို အလစ် မပေးဘဲ လှုပ်ရှားသမျှကို သတိကြီးစွာ စောင့်ကြည့်နေကြသည်။ မျောက်တွေကစူးစမ်း စပ်စုတတ်သည်။ ပေါက်ပေါက်ရှာရှာ ကလိတတ်သည်။ ထို့ကြောင့် လှောင်အိမ် တံခါးချက်ကိုခိုင်ခိုင်မြဲမြဲ တပ်ဆင် ထားရသည်။

     မျက်နှာချင်းဆိုင်အခြားလှောင်အိမ်တန်းက ငြိမ်သက်နေသည်။ ဤလှောင်အိမ်ထဲမှ မျောက်များကို အီဘိုလာ ဗိုင်းရတ်ကူးစက်အောင် ပြုထားသည်။ မျောက်တို့မှာ မလှုပ်မယှက် ငြိမ်သက်နေကြသည်။ မျောက် တစ်ကောင်၊နှစ်ကောင်မှာ စိတ်ဖောက်ပြန်ပြီး ရန်လိုဟန်ရှိသော်လည်း အားလုံးသော မျောက်တို့ သည် ကျဆင်း နေပြီဖြစ်သည်။သူတို့၏ ကိုယ်ခံအား စံနစ်မှာ ပျက်စီး ( သို့ ) ကပြောင်းကပြန် ဖြစ်သွား ပေပြီ။ အများစုမှာအလွန် မကျန်းမမာ ဖြစ်နေပုံ မပေါ်သော်လည်း ကျန်းမာ သည့် မျောက်များကဲ့သို့ တက်ကြွမှု၊လှုပ်ရှားမှု မရှိတော့ပါ။ ဆူဆူညံညံ ခုန်ပေါက် ပြေးလွှာခြင်း မရှိတော့ပါ။  မနက်စာ ကျွေးထားသော ဘီစကွတ် ကိုပင် မစားကြတော့။လှောင်အိမ်ထဲတွင် လှုပ်ရှားမှုကင်းမဲ့စွာ ထိုင်ရင်း နန်စီတို့ ကို ခံစာချက်ကင်းမဲ့သောမျက်နှာသေများဖြင့် ငေးကြည့်နေကြသည်။ 

photo from http://topnews.net.nz

     ထိုမျောက်များအားကမ္ဘာ ပေါ်တွင် အပြင်းထန်ဆုံး အီဘိုလာ ဗိုင်းရတ် ဗီဇကို ထိုးပေးထားသည်။ ၎င်းဗီဇ မှာ အီဘိုလာဇိုင်ယာမျိုး ဖြစ်ပြီး မေရင်ဂါ ဗီဇ ဟုခေါ်သည်။ ဤ အီဘိုလာ ဗီဇ ကို ၁၉၇၆ ခုနှစ် အောက်တိုဘာ၁၉ ရက်နေ့ တွင် သေဆုံးခဲ့သည့် မေရင်ဂါ ဟုအမည်ရှိသော အမျိုးသမီးငယ် တစ်ဦးထံမှ ထုတ်ယူထားခြင်းဖြစ်သည်။သူသည် ဇိုင်ယာ နိုင်ငံ ဆေးရုံတစ်ခုမှ သူနာပြုတစ်ဦးဖြစ်ပြီး အီဘိုလာ ဗိုင်းရတ် ကြောင့်သေဆုံးခဲ့သည့် ရိုမန်ကက်သလစ် သီလရှင် တစ်ပါး ကိုပြုစုခဲ့သူ ဖြစ်သည်။ သီလရှင်သည် သူနာပြုဆရာမလေး မေရင်ဂါ ၏ လက်ပေါ်တွင်ပင် သွေးများယိုစီးထွက်ကာ သေဆုံးခဲ့သည်။ ရက်အနည်းငယ် အကြာတွင်ဆရာမလေး မေရင်ဂါ လည်း အီဘိုလာ ဗိုင်းရတ်ကြောင့် သွေးယိုစီးကာ သေဆုံးခဲ့သည်။ ဆရာမလေး၏သွေးနမူနာ အချို့သည် နောက်ဆုံး အမေရိကန် နိုင်ငံ သို့ ရောက်လာခဲ့သည်။ မေရင်ဂါ ၏ သွေးထဲတွင်ရှင်သန်ခဲ့သော အီဘိုလာ ဗိုင်းရတ် ဗီဇသည်  အမေရိကန်ကြည်းတပ် ကူးစက် ရောဂါများဆိုင်ရာ ဆေးသုတေသန ဌာန၏ အနှုတ် ၁၆၀ ဒီဂရီ ဖာရင်ဟိုက်ရှိသည့် စူပါရေခဲသေတ္တာ ထဲမှ ဖန်ပြွန်ထဲတွင် ရှင်သန်လျှက်ရှိနေပါသည်။

အန္တရာယ် ရပ်ဝန်း (အပိုင်း ၁ - ၁၀)

အန္တရာယ် ရပ်ဝန်း (အပိုင်း ၁ - ၁၀)

(RICHARD PRESTON ၏ “THE HOT ZONE” ကို ပြန်ဆိုသည်။)

အီဘိုလာ ပရောဂျက်

Photo from http://www.wolfhazmat.de

     ၁၃း၀၀ နာရီ

     နန်စီ သည် မနက်ပိုင်း တွင် ရုံးခန်း ၌ အလုပ်များကိုပြီးစီးအောင် လုပ်ရသည်။ နေ့လည်စာ စားပြီးနောက် စေ့စပ် စိန်လက်စွပ် နှင့် လက်ထပ်လက်စွပ်ကို ချွတ်ပြီး စားပွဲ အံဆွဲ အတွင်းထည့်ကာ သော့ခတ်သည်။ ထို့နောက် ဒုတိယဗိုလ်မှုးကြီးအန်တိုနီ ဂျွန်ဆင်၏ ရုံးခန်းသို့သွားသည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် အောက်ထပ် ဆင်း ကာ စင်္ကြံ လမ်းအတိုင်း အီဘိုလာ ဇုံ သို့ လျှောက်လာကြသည်။ အီဘိုလာဇုံ သို့ ဝင်ရောက်ရန် ဝင်ပေါက် တစ်ခုသာ ရှိသည်။ ထို အဝင်ဝ တွင် အခန်း ဖွဲ့ထား ပြီးအဝတ်အစား လဲ နိုင်ရန် စီစဉ် ထားသည်။ တိုနီ က နန်စီ ကို အရင်ဝင် ကာ အဝတ် လဲစေသည်။ အခန်းမှာသိပ်မကျယ်လှပေ။ နံရံတွင် ပစ္စည်း ထည့် ရန် သေတ္တာငယ် လေး များနှင့် စင် အချို့ရှိသည်။လက်ဆေးကန် တစ်ခုနှင့် မှန်တစ်ချပ် လည်းရှိသည်။ နန်စီ သည် အတွင်းခံ အပါအဝင် အဝတ်အစားအားလုံး ကို ချွတ်ကာ နံရံကပ် သေတ္တာထဲ ထည့်လိုက်သည်။ ညာဘက် လက်ဖဝါးတွင် စည်းထားသည့်ပတ်တီး ကိုတော့ ချန်ထားသည်။ စင်ပေါ်မှ အစိမ်းရောင် ခွဲစိတ်ခန်းသုံး ဝတ်စုံ ကို ယူကာဝတ်သည်။ ဤ ခွဲစိတ်ခန်းသုံး ဝတ်စုံ အောက်တွင် အတွင်းခံ အပါအဝင် မည်သည့် အဝတ်မျှ ဝတ်ခွင့်မပြုပါ။ ခွဲစိတ်ခန်းသုံး ခေါင်းစွပ် ကို ဆောင်းသည်။ မှန် ကိုကြည့်ကာ ဆံပင်များကို ခေါင်းစွပ်အတွင်းထည့်သည်။ နန်စီ စိတ်လှုပ်ရှား နေသည်။ ယခု အကြိမ်သည် အန္တရာယ် ဇုံသို့ ဒုတိယ အကြိမ်ဝင်ရောက်ခြင်း ဖြစ်သည်။ နန်စီ သည် မှန်ရှေ့မှ ခွာကာ ဗိုင်းရတ် ကာကွယ်ရေး အဆင့် ၂ ဇုံတံခါးပေါက် သို့ ခြေဗလာ နှင့် လျှောက်လာသည်။ အပြာရောင် အလင်းတန်း တစ်ခု က တံခါး ရှိမှန်ချပ် ကို ဖြတ်ကာ ဖြာကျနေသည်။ ခရမ်းလွန် ရောင်ခြည် အလင်းတန်း ဖြစ်သည်။ ခရမ်းလွန်ရောင်ခြည် အောက် ရောက်ရှိ သွားသည့် ဗိုင်းရတ် များသည် မျိုးဗီဇ ပစ္စည်း ပျက်စီးသွားပြီး ထပ်မံ၍ မပွားနိုင် တော့ပါ။ အဆင့် ၂ ဇုံ သို့ ဝင်ရန် နန်စီ သည်တံခါးကို ဆွဲဖွင့်လိုက်သည်။ အတွင်းဘက် လေဖိအား ကအပြင်ဘက် လေဖိအားထက် နည်း နေရာ တံခါးကို အတော်အားစိုက်၍ ဆွဲဖွင့်ရသည်။ အထဲဝင် လိုက်သည့်အခါ အပြင်ဘက် မှ လေများ နန်စီကို တိုးဖြတ်၍ ဝင်ရောက်သွားသည်။ အန္တရာယ် ကြီးသည့် ဗိုင်းရတ်များပြင်ပသို့ ပြန့်နှံ့ မသွားစေရန် အထူးစီမံထား သည့် စံနစ်ဖြစ်သည်။ အပြာရောင် အလင်း ကနန်စီ ၏ မျက်နှာပေါ် ဖြတ်သွားသည်။ နန်စီ သည် ခရမ်းလွန် ရောင်ခြည်အလင်း၊ ဆပ်ပြာ၊ ရေပန်းများ တပ်ဆင် ထားသည့် လျှောက်လမ်း ကိုဖြတ်လျှောက်ကာ အခန်းတစ်ခု သို့ ဝင်လိုက်သည်။ အခန်းနံရံရှိ စင်ပေါ်တွင် အဖြူရောင် ခြေစွပ် များတင်ထားသည်။ သူသည် ခြေစွပ် တစ်စုံ ကို ဝတ်ပြီးနောက်ထပ် တံခါး တစ်ခုကို ဖွင့် ကာ အဆင့် ၃ ဇုံသို့ ဝင်လာသည်။ အဆင့် ၃ ဇုံတွင် အခန်းတစ်ခန်းရှိပြီး အခန်းထဲတွင် စားပွဲတစ်ခု၊ တယ်လီဖုန်း တစ်လုံး နှင့် လက်ဆေးကန် တစ်ခုရှိသည်။ စားပွဲဘေးတွင် ကူးစက်စေနိုင်သော စွန့်ပစ် ပစ္စည်းများ ထည့်သည့် ကတ်ထူ ပုံး တစ်ခုရှိသည်။ ပုံးထဲတွင်အနီရောင် ပလတ်စတစ် အိတ် တစ်ခုခံထားသည်။ ပုံးအပြင်တွင် ကူးစက် စွန့်ပစ်ပစ္စည်း သင်္ကေတအနီရောင်တံဆိပ်ကို ရေးခြယ်  ထားသည်။ ပုံးအတွင်း၌ ဘာပစ္စည်းမှ မရှိသေးပါ။ ဤ ပုံးကိုမရှိသုံး ကုလားထိုင်အဖြစ်လည်း သုံးကြသည်။

နေ့စဉ် မှတ်တမ်း-၆-၈၈

၁၊၀၅၊၁၉၈၈

     မနက် အိပ်ရာ ထ ကတည်းက စိတ်ထဲ ရှင်းနေတယ်။ ရာသီ ဥတုကလည်း အေးအေးချမ်းချမ်း၊ ရင်ထဲမှာ လည်း အေးအေး ချမ်းချမ်း၊ စိတ်ညစ် စရာ မရှိဘူး။

     လစာ မထုတ်ခင် ရက်တွေ က စိတ်ညစ် နေရတယ်။ စိတ်ထဲ အလို မကျ သလို၊ အားငယ် သလို ဖြစ်နေ ခဲ့တယ်။ ငွေစုငွေချေး လျှောက်ထားတယ်။ ရပါ့မလားပေါ့။ အရင် ချေးငွေ လက်ကျန် ကို ဧပြီလ ၁၀ ရက်နေ့ ကတည်း က ထိုးဆပ်ပြီးပြီ။ ဒါတောင် ဧပြီလ လဝက် လစာ ထုတ်တော့ ထပ်ဖြတ်သေးတယ်။ သွားပြောမှ ပြန်ပေးတယ်။ ဒီလ ကုန်ရင် ၁၅၀၀ ချေးပေးဖို့ လျှောက်လွှာ တင်ထားတယ်။ ဧပြီလ လကုန် လစာ ထုတ်တော့ ချေးငွေ မဖြတ်တော့ဘူး။ ဒါဆို မေလ မှာ ချေးငွေ ရဖို့ သေချာပြီ။ သက်သာ အမှုဆောင် ဦးတင်သိန်း ကို ပြောထားတယ်။ ချေးငွေ ရရင် သူ့ကို လက်ဖက်ရည် တိုက်ရမယ်။

     အခုမှ ပတ်ဝန်းကျင် က အလှအပ တွေကို သတိပြုမိ တော့တယ်။ တဖွဲဖွဲ ကျနေတဲ့ မိုးစက်တွေ၊ စိန်ပန်းပွင့် နီနီတွေ၊ မြက်ခင်း စိမ်းစိမ်းတွေ ကိုကြည့် ပြီး ပျော်နေတယ်။ မိုးသည်းသည်း မည်းမည်း ရွာ ပြီး လေပြင်းတွေ တိုက်ရင် ရေစီးကြောင်းထဲ မျော ပါ သွားတဲ့ စိန်ပန်းပွင့် နီနီတွေ ကို မျက်စေ့ တစ်ဆုံး လိုက်ကြည့် နေမိတယ်။ မိုးရေစက်တွေ ထဲ ပျံသန်း နေတဲ့ ပျံလွှားလေး တွေ ကို လည်း အားကျ နေမိတယ်။ ရေတွေ ဖုံး ပြီး အဖျားပိုင်းလေးတွေပဲ ပေါ်နေတဲ့ ကွင်းပြင် ထဲ က မြက်ပင်လေးတွေ ကို လည်း ငေးနေမိတယ်။ သူတို့ တွေလို အပူအပင် ကင်းချင် လိုက်တာ။

     ဒီနေ့ ( တနင်္ဂနွေနေ့ ) မှာ ကိုချစ်စမ်း က ရဟန်းခံ ရှင်ပြု ဖိတ်ထားတယ်။ ကိုဌေးလှိုင်၊ လှိုင်မျိုး တို့နဲ့ ဆင်မင်း ဈေး ရှေ့မှာ ချိန်းထားတယ်။ ၈နာရီခွဲ မှာ ဆုံဖို့ မှာထားတယ်။

     အိမ်က ရ နာရီခွဲ မှာ ထွက်လာတယ်။ ဂိတ် ဆုံး ကနေ ရိန်းဂျား သွားစီးတယ်။ ကားတော်တော် ကျပ်တယ်။ ဒါပေမဲ့ မြန်တယ်။ မဆလာ စက် မှတ်တိုင်မှာ ဆင်းပြီး ၃၂ ပြောင်းစီးတယ်။ ၃၂ ကား ကတော့ ချောင်ပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ အိပဲ့ အိပဲ့ နဲ့ တစ်ဘီးချင်း လှိမ့်နေတယ်။ ထရော်လီကွေ့ ရောက်တော့ မောင်မောင် နဲ့ ခင်မောင်ကြည် တက်လာတယ်။ ဆင်မင်းဈေး ရောက်တော့ ၈နာရီ ၄၀ ဖြစ်နေပြီ။ ကိုဌေးလှိုင် နဲ့ လှိုင်မျိုး ကို မတွေ့တော့ဘူး။ မလာဘူး ထင်ပြီး သွားကြပြီ ထင်ရဲ့။ ဘုန်းကြီးကျောင်း ထဲ ဝင်သွားတော့ ကိုချစ်စန်း နဲ့ တွေ့တယ်။ သူ က ရဟန်းဝတ် ပြီးပြီ။ ကိုဌေးလှိုင် ကို အလုပ်ထဲက သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ထိုင် စားနေတာ တွေ့တယ်။ လှိုင်မျိုး မလာဘူးတဲ့။ ကျွန်တော် လည်း သူတို့ ဝိုင်းမှာ ဝင်စား လိုက်တယ်။ အုန်းနို့ ခေါက်ဆွဲ က တော်တော် စားကောင်း တယ်။ စားပြီးတော့ သိမ်ထဲမှာ ထိုင်ပြီး စကား ပြောကြတယ်။

 

     မိုးအုံ့ ပြီး ရွာမလိုဖြစ်နေတာ နဲ့ အားလုံး နှုတ်ဆက်ပြီး ပြန်ကြတယ်။ ပန်းဆိုးတန်း က စာအုပ် အဟောင်း ဆိုင် တွေ ဆီ ဝင်မွှေ ချင်သေး ပေမဲ့ ပိုက်ဆံ နည်း နေလို့ မဝင် တော့ဘူး။ အပြန်လမ်း တစ်ဝက် မှာ ပဲ မိုးရွာတယ်။ ကားပေါ်မှာ ဆိုတော့ ကိုယ် တစ်ခြမ်း ရွှဲ သွားတယ်။ အိမ်ရောက်တော့ ထမင်းပြန်ဆာ ပြန်ရော။

၁၊၀၅၊၁၉၈၈

     မနက္ အိပ္ရာ ထ ကတည္းက စိတ္ထဲ ရွင္းေနတယ္။ ရာသီ ဥတုကလည္း ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း၊ ရင္ထဲမွာ လည္း ေအးေအး ခ်မ္းခ်မ္း၊ စိတ္ညစ္ စရာ မရွိဘူး။

     လစာ မထုတ္ခင္ ရက္ေတြ က စိတ္ညစ္ ေနရတယ္။ စိတ္ထဲ အလို မက် သလို၊ အားငယ္ သလို ျဖစ္ေန ခဲ့တယ္။ ေငြစုေငြေခ်း ေလွ်ာက္ထားတယ္။ ရပါ့မလားေပါ့။ အရင္ ေခ်းေငြ လက္က်န္ ကို ဧၿပီလ ၁၀ ရက္ေန႔ ကတည္း က ထိုးဆပ္ၿပီးၿပီ။ ဒါေတာင္ ဧၿပီလ လဝက္ လစာ ထုတ္ေတာ့ ထပ္ျဖတ္ေသးတယ္။ သြားေျပာမွ ျပန္ေပးတယ္။ ဒီလ ကုန္ရင္ ၁၅၀၀ ေခ်းေပးဖို႔ ေလွ်ာက္လႊာ တင္ထားတယ္။ ဧၿပီလ လကုန္ လစာ ထုတ္ေတာ့ ေခ်းေငြ မျဖတ္ေတာ့ဘူး။ ဒါဆို ေမလ မွာ ေခ်းေငြ ရဖို႔ ေသခ်ာၿပီ။ သက္သာ အမႈေဆာင္ ဦးတင္သိန္း ကို ေျပာထားတယ္။ ေခ်းေငြ ရရင္ သူ႔ကို လက္ဖက္ရည္ တိုက္ရမယ္။

     အခုမွ ပတ္ဝန္းက်င္ က အလွအပ ေတြကို သတိျပဳမိ ေတာ့တယ္။ တဖြဲဖြဲ က်ေနတဲ့ မိုးစက္ေတြ၊ စိန္ပန္းပြင့္ နီနီေတြ၊ ျမက္ခင္း စိမ္းစိမ္းေတြ ကိုၾကည့္ ၿပီး ေပ်ာ္ေနတယ္။ မိုးသည္းသည္း မည္းမည္း ရြာ ၿပီး ေလျပင္းေတြ တိုက္ရင္ ေရစီးေၾကာင္းထဲ ေမ်ာ ပါ သြားတဲ့ စိန္ပန္းပြင့္ နီနီေတြ ကို မ်က္ေစ့ တစ္ဆံုး လိုက္ၾကည့္ ေနမိတယ္။ မိုးေရစက္ေတြ ထဲ ပ်ံသန္း ေနတဲ့ ပ်ံလႊားေလး ေတြ ကို လည္း အားက် ေနမိတယ္။ ေရေတြ ဖံုး ၿပီး အဖ်ားပိုင္းေလးေတြပဲ ေပၚေနတဲ့ ကြင္းျပင္ ထဲ က ျမက္ပင္ေလးေတြ ကို လည္း ေငးေနမိတယ္။ သူတို႔ ေတြလို အပူအပင္ ကင္းခ်င္ လိုက္တာ။

     ဒီေန႔ ( တနဂၤေႏြေန႔ ) မွာ ကိုခ်စ္စမ္း က ရဟန္းခံ ရွင္ျပဳ ဖိတ္ထားတယ္။ ကိုေဌးလိႈင္၊ လိႈင္မ်ိဳး တို႔နဲ႔ ဆင္မင္း ေဈး ေရွ႕မွာ ခ်ိန္းထားတယ္။ ၈နာရီခြဲ မွာ ဆံုဖို႔ မွာထားတယ္။

     အိမ္က ရ နာရီခြဲ မွာ ထြက္လာတယ္။ ဂိတ္ ဆံုး ကေန ရိန္းဂ်ား သြားစီးတယ္။ ကားေတာ္ေတာ္ က်ပ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ျမန္တယ္။ မဆလာ စက္ မွတ္တိုင္မွာ ဆင္းၿပီး ၃၂ ေျပာင္းစီးတယ္။ ၃၂ ကား ကေတာ့ ေခ်ာင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အိပဲ့ အိပဲ့ နဲ႔ တစ္ဘီးခ်င္း လွိမ့္ေနတယ္။ ထေရာ္လီေကြ႔ ေရာက္ေတာ့ ေမာင္ေမာင္ နဲ႔ ခင္ေမာင္ၾကည္ တက္လာတယ္။ ဆင္မင္းေဈး ေရာက္ေတာ့ ၈နာရီ ၄၀ ျဖစ္ေနၿပီ။ ကိုေဌးလိႈင္ နဲ႔ လိႈင္မ်ိဳး ကို မေတြ႔ေတာ့ဘူး။ မလာဘူး ထင္ၿပီး သြားၾကၿပီ ထင္ရဲ႕။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ထဲ ဝင္သြားေတာ့ ကိုခ်စ္စန္း နဲ႔ ေတြ႔တယ္။ သူ က ရဟန္းဝတ္ ၿပီးၿပီ။ ကိုေဌးလိႈင္ ကို အလုပ္ထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ထိုင္ စားေနတာ ေတြ႔တယ္။ လိႈင္မ်ိဳး မလာဘူးတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ လည္း သူတို႔ ဝိုင္းမွာ ဝင္စား လိုက္တယ္။ အုန္းႏုိ႔ ေခါက္ဆြဲ က ေတာ္ေတာ္ စားေကာင္း တယ္။ စားၿပီးေတာ့ သိမ္ထဲမွာ ထိုင္ၿပီး စကား ေျပာၾကတယ္။

     မိုးအံု႔ ၿပီး ရြာမလိုျဖစ္ေနတာ နဲ႔ အားလံုး ႏႈတ္ဆက္ၿပီး ျပန္ၾကတယ္။ ပန္းဆိုးတန္း က စာအုပ္ အေဟာင္း ဆိုင္ ေတြ ဆီ ဝင္ေမႊ ခ်င္ေသး ေပမဲ့ ပိုက္ဆံ နည္း ေနလို႔ မဝင္ ေတာ့ဘူး။ အျပန္လမ္း တစ္ဝက္ မွာ ပဲ မိုးရြာတယ္။ ကားေပၚမွာ ဆိုေတာ့ ကိုယ္ တစ္ျခမ္း ရႊဲ သြားတယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ထမင္းျပန္ဆာ ျပန္ေရာ။

နေ့စဉ် မှတ်တမ်း-၅-၈၈

၂၂၊၀၄၊၁၉၈၈

     ဒီနေ့ သိပ်နေမကောင်းချင်ဘူး။ ဒီ တစ်ပတ်မှာ စိတ်ရောလူရော တော်တော် ပင်ပန်းတယ်။

     ဗုဒ္ဓဟူးနေ့။ ပိတောက်ပွင့် မိုး ရွာတယ်။ သင်္ကြန်က ပြီးခဲ့ပြီ။ ရွာတော့လည်း အလုပ်ဆင်းချိန်။ ဖယ်ရီတွေ ကလည်း အမိုး မရှိ။ မိုးရွာထဲ ဖယ်ရီပေါ် ငုတ်တုတ် ထိုင်လိုက်ရတယ်။ ရွာပေမယ့် သိပ်မသည်းလို့ တော်သေးတယ်။ နည်းနည်း စိုရုံလောက်ပါပဲ။ ဒီနှစ် မိုးစက်နဲ့ ပထမဆုံး ထိတွေ့ခြင်းပေါ့။ ညအိပ်တော့ ခေါင်းအုံ နေတယ်။ ဖျားတော့ မဖျားဘူး။

     ပိုက်ဆံ အဆင်မပြေဘူး။ ငွေလိုနေတယ်။ ဂျိုး ကျောင်းအပ်ရပြီ။ အိမ်မှာ ဝါယာလျှော့ဖြစ်ပြီး မီးပြတ်နေတယ်။ မီးကြိုးလဲရမယ်။ ငွေလိုတယ်။ မီးမရှိတော့ အိမ်ဝန်း တစ်ခုလုံး မှောင်မည်းနေတယ်။ အိမ်ရဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်ကလည်း သိပ်မကောင်းဘူး။ သူခိုးကြောက်ရတယ်။ တစ်ခါ အခိုးခံ ထားရတော့ ဂရုစိုက် နေရတယ်။ အိမ်ငှားတွေက မော်လမြိုင်ကို သွားတယ်။ မေမေ နဲ့ ဂျိုး က သူတို့ အခန်း မှာ စောင့်အိပ် ပေးရတယ်။ ကျွန်တော် က အောက်ထပ် ကို ဆင်းပြီး အိပ်တယ်။ သူခိုး ခိုးလို့ ကိုယ့်ပစ္စည်း ပါတာ တော်ဦးမယ်၊ သူများ ပစ္စည်းပါရင် ဒုက္ခ။ ကောင်းကောင်းအိပ်မပျော်ဘူး။ ကြမ်းပိုး ကလည်း ကိုက်သေးတယ်။ အိပ်ရာ ဘေးမှာလည်း လက်နှက် အစုံ ချထားရတယ် ဓါး၊ လှံ၊ တုတ် အစုံပဲ။ အိမ်ငှား တွေရဲ့ မှန်အိမ် ပြောင်း ကလည်း ကျွန်တော် နဲ့ တိုက်မိပြီး ကွဲသွား သေးတယ်။ မမ က ပြောတယ်၊ အိမ်မှာ ဖန် မှန် ကွဲရင် တခြားအိမ်မှာ တစ်ပတ် တိတိ သွားနေရမယ်လို့ ဗေဒင် က ဟောထားတယ်တဲ့။ ဘာကြီးပဲ ဟောဟော တခြားအိမ်မှာ တော့ သွားမအိပ် နိုင်ပါဘူး။ မီးကြိုး ဝယ်ဖို့ ကြည်စိုး ကို မေးကြည့်တယ်။ အိမ်မှာ လဲ ဖို့ ၂၀၀ လောက်ကျမယ်တဲ့။ မှာခဲ့တယ်။ ဦးမြင့်သိန်း က ကျွန်တော့်ကို ၁၀၀ ချေးတယ်။ ဦးထွန်းထွန်း က ဂျိုး ကို ၅၀ ချေးတယ်။ ဒေါ်အေးမေ က ၃၀၀၊ တင်တင်သန်း အမေ က ၁၀၀၊ မေမေ့ ကို ချေးတယ်။ သူများ ဆီက ငွေ ချေး တာမျိုး လုံးဝမလုပ်ချင်ဘူး။ ဘယ်ကမှ ငွေဝင်စရာ မရှိတော့ ချေး ရပြန်တယ်။ မီးကြိုးလဲ ဖို့ နဲ့ ဂျိုး ကျောင်း အပ်ဖို့ ရပြီ။ ဒါပေမဲ့ စိတ်တော်တော်ပင်ပန်းတယ်။

     ကြာသပတေးနေ့ အလုပ်ဆင်းချိန် မိုးရွာတယ်။ ရွာတာမှ သည်းသည်း မည်းမည်း ကိုရွာတာ။ တကယ့် မိုးတွင်း ရောက်နေသလို လေကြီးမိုးကြီး ကျတာ။ ဖယ်ရီ ကား က အမိုးမပါဘူး။ အလုပ်သမားတွေ အားလုံး မိုးရွာထဲ ငုတ်တုတ်ပေါ့။ တချို့ ထီးထုတ်ဆောင်းပေမဲ့ ကားမောင်းနေတဲ့ အရှိန် ကြောင့် မလုံပါဘူး။ မိုးစက်တွေ က စွေစောင်းစောင်း ကျလာတယ်။ လေ အရှိန်၊ ကားအရှိန် ကြောင့် မိုးစက်တွေ နဲ့ ထိလိုက်ရင် ရေခဲစ လေးတွေ နဲ့ ထိသလို စူးသွားတယ်။ အလုပ် ကနေ အိမ်နားက ကားဂိတ် အထိ ၁ နာရီလောက် မောင်းရတယ်။ မိုးကလည်း တောက်လျှောက်ရွာနေတာ။ အိမ်ရောက်တဲ့ အထိပဲ။ ချမ်းလိုက်တာ။ သွား ချင်း ရိုက်ကုန်တယ်။ အိမ်ရောက်တော့ ကိုယ်ပူ လာတယ်။ ခေါင်းအုံ ပြီး ကိုက်တယ်။ လက်တွေ ထုံနေတယ်။ ဖျားတော့ မယ်ထင်ရဲ့။ ဖြစ်ချင်တာ ဖြစ် ဆိုပြီး ဆေးမသောက်တော့ဘူး။ ထမင်းစားတော့ ချဉ်ပေါင်ကြော်နဲ့ စားတယ်။ မိုးငွေ့ မိုးသက် တွေ ဝိုင်းနေတော့ တော်တော်အေးတယ်။ အိပ်ရာ ထဲ စောင်နှစ်ထပ်ခြုံ ပြီး အိပ်လိုက်တာ မိုးလင်း တဲ့အထိ တစ်ရေးပဲ။ မနက်အိပ်ရာထတော့ နေကောင်းတယ်။ မဖျားဘူး။ ခေါင်းမကိုက်ဘူး။ တော်ပါသေးရဲ့။

     သောကြာနေ့။ နေ့ခင်း ကြည်စိုး နဲ့ တွေ့တယ်။ ညနေ ၃ နာရီ ကျော်ကျော်ဝင်း လက်ဖက်ရည်ဆိုင်မှာ တွေ့မယ်လို့ ပြောတယ်။ ၃ နာရီ ထိုးတော့ Early pass နဲ့ ထွက်လာတယ်။ ညနေ အချိန်ပို မဆင်းတော့ဘူး။ ကြည်စိုး နဲ့ တွေ့ပြီး အိမ်ပြန်လာခဲ့တယ်။

 

     ဒီနေ့ စနေနေ့။ လျှပ်စစ်ရုံးက မီးသမားလာတယ်။ တိုင် အသစ်စိုက်ပြီး မီးကြိုး ပြန်သွယ်ရတယ်။ မီးသမား ကို ၃၀ ပေးရတယ်။ မီးကြိုး ပြန်သွယ်ပြီး မီးရပြီ ဆိုတော့မှ တစ်ရပ်ကွက်လုံး မီးပြတ် သွားပါလေရော။ နေ့ခင်း လာမယ့် ဘောလုံးပွဲ သတင်း အတိုအထွာလေးတောင် မကြည့်ရတော့ဘူး။ ကောင်းပါလေ့။

၂၂၊၀၄၊၁၉၈၈

     ဒီေန႔ သိပ္ေနမေကာင္းခ်င္ဘူး။ ဒီ တစ္ပတ္မွာ စိတ္ေရာလူေရာ ေတာ္ေတာ္ ပင္ပန္းတယ္။

     ဗုဒၶဟူးေန႔။ ပိေတာက္ပြင့္ မိုး ရြာတယ္။ သႀကၤန္က ၿပီးခဲ့ၿပီ။ ရြာေတာ့လည္း အလုပ္ဆင္းခ်ိန္။ ဖယ္ရီေတြ ကလည္း အမိုး မရွိ။ မိုးရြာထဲ ဖယ္ရီေပၚ ငုတ္တုတ္ ထိုင္လိုက္ရတယ္။ ရြာေပမယ့္ သိပ္မသည္းလို႔ ေတာ္ေသးတယ္။ နည္းနည္း စိုရံုေလာက္ပါပဲ။ ဒီႏွစ္ မိုးစက္နဲ႔ ပထမဆံုး ထိေတြ႔ျခင္းေပါ့။ ညအိပ္ေတာ့ ေခါင္းအံု ေနတယ္။ ဖ်ားေတာ့ မဖ်ားဘူး။

     ပိုက္ဆံ အဆင္မေျပဘူး။ ေငြလိုေနတယ္။ ဂ်ိဳး ေက်ာင္းအပ္ရၿပီ။ အိမ္မွာ ဝါယာေလွ်ာ့ျဖစ္ၿပီး မီးျပတ္ေနတယ္။ မီးႀကိဳးလဲရမယ္။ ေငြလိုတယ္။ မီးမရွိေတာ့ အိမ္ဝန္း တစ္ခုလံုး ေမွာင္မည္းေနတယ္။ အိမ္ရဲ႕ ပတ္ဝန္းက်င္ကလည္း သိပ္မေကာင္းဘူး။ သူခိုးေၾကာက္ရတယ္။ တစ္ခါ အခိုးခံ ထားရေတာ့ ဂ႐ုစိုက္ ေနရတယ္။ အိမ္ငွားေတြက ေမာ္လၿမိဳင္ကို သြားတယ္။ ေမေမ နဲ႔ ဂ်ိဳး က သူတို႔ အခန္း မွာ ေစာင့္အိပ္ ေပးရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ က ေအာက္ထပ္ ကို ဆင္းၿပီး အိပ္တယ္။ သူခိုး ခိုးလို႔ ကိုယ့္ပစၥည္း ပါတာ ေတာ္ဦးမယ္၊ သူမ်ား ပစၥည္းပါရင္ ဒုကၡ။ ေကာင္းေကာင္းအိပ္မေပ်ာ္ဘူး။ ၾကမ္းပိုး ကလည္း ကိုက္ေသးတယ္။ အိပ္ရာ ေဘးမွာလည္း လက္ႏွက္ အစံု ခ်ထားရတယ္ ဓါး၊ လွံ၊ တုတ္ အစံုပဲ။ အိမ္ငွား ေတြရဲ႕ မွန္အိမ္ ေျပာင္း ကလည္း ကၽြန္ေတာ္ နဲ႔ တိုက္မိၿပီး ကြဲသြား ေသးတယ္။ မမ က ေျပာတယ္၊ အိမ္မွာ ဖန္ မွန္ ကြဲရင္ တျခားအိမ္မွာ တစ္ပတ္ တိတိ သြားေနရမယ္လို႔ ေဗဒင္ က ေဟာထားတယ္တဲ့။ ဘာႀကီးပဲ ေဟာေဟာ တျခားအိမ္မွာ ေတာ့ သြားမအိပ္ ႏိုင္ပါဘူး။ မီးႀကိဳး ဝယ္ဖို႔ ၾကည္စိုး ကို ေမးၾကည့္တယ္။ အိမ္မွာ လဲ ဖို႔ ၂၀၀ ေလာက္က်မယ္တဲ့။ မွာခဲ့တယ္။ ဦးျမင့္သိန္း က ကၽြန္ေတာ့္ကို ၁၀၀ ေခ်းတယ္။ ဦးထြန္းထြန္း က ဂ်ိဳး ကို ၅၀ ေခ်းတယ္။ ေဒၚေအးေမ က ၃၀၀၊ တင္တင္သန္း အေမ က ၁၀၀၊ ေမေမ့ ကို ေခ်းတယ္။ သူမ်ား ဆီက ေငြ ေခ်း တာမ်ိဳး လံုးဝမလုပ္ခ်င္ဘူး။ ဘယ္ကမွ ေငြဝင္စရာ မရွိေတာ့ ေခ်း ရျပန္တယ္။ မီးႀကိဳးလဲ ဖို႔ နဲ႔ ဂ်ိဳး ေက်ာင္း အပ္ဖို႔ ရၿပီ။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းတယ္။

     ၾကာသပေတးေန႔ အလုပ္ဆင္းခ်ိန္ မိုးရြာတယ္။ ရြာတာမွ သည္းသည္း မည္းမည္း ကိုရြာတာ။ တကယ့္ မိုးတြင္း ေရာက္ေနသလုိ ေလႀကီးမိုးႀကီး က်တာ။ ဖယ္ရီ ကား က အမိုးမပါဘူး။ အလုပ္သမားေတြ အားလံုး မိုးရြာထဲ ငုတ္တုတ္ေပါ့။ တခ်ိဳ႕ ထီးထုတ္ေဆာင္းေပမဲ့ ကားေမာင္းေနတဲ့ အရွိန္ ေၾကာင့္ မလံုပါဘူး။ မိုးစက္ေတြ က ေစြေစာင္းေစာင္း က်လာတယ္။ ေလ အရွိန္၊ ကားအရွိန္ ေၾကာင့္ မိုးစက္ေတြ နဲ႔ ထိလိုက္ရင္ ေရခဲစ ေလးေတြ နဲ႔ ထိသလုိ စူးသြားတယ္။ အလုပ္ ကေန အိမ္နားက ကားဂိတ္ အထိ ၁ နာရီေလာက္ ေမာင္းရတယ္။ မိုးကလည္း ေတာက္ေလွ်ာက္ရြာေနတာ။ အိမ္ေရာက္တဲ့ အထိပဲ။ ခ်မ္းလိုက္တာ။ သြား ခ်င္း ႐ိုက္ကုန္တယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ကိုယ္ပူ လာတယ္။ ေခါင္းအံု ၿပီး ကိုက္တယ္။ လက္ေတြ ထံုေနတယ္။ ဖ်ားေတာ့ မယ္ထင္ရဲ႕။ ျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္ ဆိုၿပီး ေဆးမေသာက္ေတာ့ဘူး။ ထမင္းစားေတာ့ ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္နဲ႔ စားတယ္။ မိုးေငြ႔ မိုးသက္ ေတြ ဝိုင္းေနေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေအးတယ္။ အိပ္ရာ ထဲ ေစာင္ႏွစ္ထပ္ျခံဳ ၿပီး အိပ္လိုက္တာ မိုးလင္း တဲ့အထိ တစ္ေရးပဲ။ မနက္အိပ္ရာထေတာ့ ေနေကာင္းတယ္။ မဖ်ားဘူး။ ေခါင္းမကိုက္ဘူး။ ေတာ္ပါေသးရဲ႕။

     ေသာၾကာေန႔။ ေန႔ခင္း ၾကည္စိုး နဲ႔ ေတြ႔တယ္။ ညေန ၃ နာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ဝင္း လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ ေတြ႔မယ္လို႔ ေျပာတယ္။ ၃ နာရီ ထိုးေတာ့ Early pass နဲ႔ ထြက္လာတယ္။ ညေန အခ်ိန္ပို မဆင္းေတာ့ဘူး။ ၾကည္စိုး နဲ႔ ေတြ႕ၿပီး အိမ္ျပန္လာခဲ့တယ္။

     ဒီေန႔ စေနေန႔။ လွ်ပ္စစ္႐ံုးက မီးသမားလာတယ္။ တိုင္ အသစ္စိုက္ၿပီး မီးႀကိဳး ျပန္သြယ္ရတယ္။ မီးသမား ကို ၃၀ ေပးရတယ္။ မီးႀကိဳး ျပန္သြယ္ၿပီး မီးရၿပီ ဆိုေတာ့မွ တစ္ရပ္ကြက္လံုး မီးျပတ္ သြားပါေလေရာ။ ေန႔ခင္း လာမယ့္ ေဘာလံုးပြဲ သတင္း အတိုအထြာေလးေတာင္ မၾကည့္ရေတာ့ဘူး။ ေကာင္းပါေလ့။

နေ့စဉ် မှတ်တမ်း-၄-၈၈

၁၅၊ ၀၄၊ ၁၉၈၈

     နှစ်ဆန်းတစ်ရက်နေ့။ သင်္ကြန် ပြီးပြီ။ မေမေ နဲ့ ဂျိုး ဥပုသ် စောင့်သွားကြတယ်။ ဗျိုင်း နဲ့ ကျွန်တော် ပဲ ကျန်ခဲ့တယ်။ စားသောက်ပြီးတော့ ထုံးစံ အတိုင်း စာဖတ် နေကြတယ်။

      ပထမ နှစ် ကနေ နောက်ဆုံး နှစ် အထိ ပို့ချချက် စာအုပ်တွေ ထုတ်ပြီး ပြန်ဖတ်တယ်။ ပါဠိ ပို့ချချက် တွေ ထဲက သီလဝီမံသနဇာတ်၊ သမ္မောဒါမာနဇာတ်၊ နရိန္ဒဇာတ်၊ လောကနီတိ နဲ့ ဓမ္မပဒ တွေကို ပြန်ဖတ် တယ်။ ကဗျာ ပို့ချ ချက် ထဲက ဓနုဖြူတွင် ချီ ရတု ကို ဖတ်ရင်း စျာန်ဝင်သွားတယ်။ ရေကြောင်းစစ်ချီ ရင်း ဓနုဖြူ ကို ရောက်တော့ ည မိုးချုပ် နေပြီ။ မြစ်ပြင် တစ်ခုလုံး မှောင်မိုက် နေတယ်။ မိုး က ရွာ၊ လေပြင်းတွေတိုက်၊ လှိုင်း တွေ ရိုက်၊ ရေ တွေ ကြီး၊ လှေ တွေ မထိမ်းနိုင် မသိမ်းနိုင်ဖြစ် ပြီး မြစ်ထဲမှာ ရှုပ်ရှက် ခတ် ကုန်တယ်။ မိုး က လည်း မစဲပဲ ရွာ၊ မြစ်ကမ်း ကမ်းပါး ကလည်း ရွှံ့ညွှန် တွေ အပြည့်၊ ကိုင်းပင်တွေ၊ ကျူပင် တွေ၊ ချုံနွယ် တွေ ကလည်း တိုး မပေါက်၊ မှက် ခြင် ဖြုတ် တွေ ကလည်း ကြဲချ လိုက် သလို တဖွဲဖွဲ ကျလာ၊ ရဲမက် တွေ ညကြီး မိုးချုပ် မြစ်ထဲ မှာ ကြံုကြ ရပုံ ကို ဖွဲ့ ထားတာ သိပ်ပီပြင်တာပဲ။

      ပရစ်ဖြာစီ ချီ ရတု၊ တင့်လှပေဟန် ချီ ရတု၊ နွဲ့နွဲ့ကိုယ်ပြင် ချီ ရတု၊ ထစ်အုံ့ပျသည် ချီ ရတု၊ နွေနှင့်နှီး၍ ချီ ရတု၊ ဝဏ္ဏပဘာ ချီ ရတု တွေ ကိုလည်း ပြန်ပြီး စေ့စေ့ စပ်စပ် ဖတ်ဖြစ်တယ်။ စာမေးပွဲ အတွက် ဖတ်တာ မျိုး မဟုတ်တော့ အရသာ ခံစား လို့ ရတယ်။ ဖတ်ရင်း တွေးရင်း စဉ်းစားရင်း ရင်ထဲထိအောင် ခံစားရတယ်။

      ဒဂုန်တာရာ ရဲ့ ဝတ္ထုတို ပေါင်းချုပ် ကို လည်း ဖတ်ဖြစ်တယ်။ အဖွဲ့အနွဲ့ ကောင်းတယ်။ စကားလုံး တွေ လှ တယ်။ ဖတ်ရင်း ကြိုက်တဲ့ စာပိုဒ် တွေကို စာအုပ် တစ်အုပ် နဲ့ ကူးရေးတယ်။ စု တု ပြု ဖို့ စုနေတာလေ။

 

      ရေနွေးကြမ်း ခါးခါး တစ်အိုး နဲ့ တစ်နေ့ခင်းလုံး စာဖတ် နေလိုက်တယ်။

၁၅၊ ၀၄၊ ၁၉၈၈

     ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႔။ သႀကၤန္ ၿပီးၿပီ။ ေမေမ နဲ႔ ဂ်ိဳး ဥပုသ္ ေစာင့္သြားၾကတယ္။ ဗ်ိဳင္း နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ပဲ က်န္ခဲ့တယ္။ စားေသာက္ၿပီးေတာ့ ထံုးစံ အတိုင္း စာဖတ္ ေနၾကတယ္။

      ပထမ ႏွစ္ ကေန ေနာက္ဆံုး ႏွစ္ အထိ ပို႔ခ်ခ်က္ စာအုပ္ေတြ ထုတ္ၿပီး ျပန္ဖတ္တယ္။ ပါဠိ ပို႔ခ်ခ်က္ ေတြ ထဲက သီလဝီမံသနဇာတ္၊ သေမၼာဒါမာနဇာတ္၊ နရိႏၵဇာတ္၊ ေလာကနီတိ နဲ႔ ဓမၼပဒ ေတြကို ျပန္ဖတ္ တယ္။ ကဗ်ာ ပို႔ခ် ခ်က္ ထဲက ဓႏုျဖဴတြင္ ခ်ီ ရတု ကို ဖတ္ရင္း စ်ာန္ဝင္သြားတယ္။ ေရေၾကာင္းစစ္ခ်ီ ရင္း ဓႏုျဖဴ ကို ေရာက္ေတာ့ ည မိုးခ်ဳပ္ ေနၿပီ။ ျမစ္ျပင္ တစ္ခုလံုး ေမွာင္မိုက္ ေနတယ္။ မိုး က ရြာ၊ ေလျပင္းေတြတိုက္၊ လႈိင္း ေတြ ရိုက္၊ ေရ ေတြ ႀကီး၊ ေလွ ေတြ မထိမ္းႏိုင္ မသိမ္းႏိုင္ျဖစ္ ၿပီး ျမစ္ထဲမွာ ရႈပ္ရွက္ ခတ္ ကုန္တယ္။ မိုး က လည္း မစဲပဲ ရြာ၊ ျမစ္ကမ္း ကမ္းပါး ကလည္း ရႊံ႕ညႊန္ ေတြ အျပည့္၊ ကိုင္းပင္ေတြ၊ က်ဴပင္ ေတြ၊ ခ်ံဳႏြယ္ ေတြ ကလည္း တိုး မေပါက္၊ မွက္ ျခင္ ျဖဳတ္ ေတြ ကလည္း ၾကဲခ် လိုက္ သလို တဖြဲဖြဲ က်လာ၊ ရဲမက္ ေတြ ညႀကီး မိုးခ်ဳပ္ ျမစ္ထဲ မွာ ၾကံဳၾက ရပံု ကို ဖြဲ႔ ထားတာ သိပ္ပီျပင္တာပဲ။

      ပရစ္ျဖာစီ ခ်ီ ရတု၊ တင့္လွေပဟန္ ခ်ီ ရတု၊ ႏြဲ႔ႏြဲ႔ကိုယ္ျပင္ ခ်ီ ရတု၊ ထစ္အံု႔ပ်သည္ ခ်ီ ရတု၊ ေႏြႏွင့္ႏွီး၍ ခ်ီ ရတု၊ ဝဏၰပဘာ ခ်ီ ရတု ေတြ ကိုလည္း ျပန္ၿပီး ေစ့ေစ့ စပ္စပ္ ဖတ္ျဖစ္တယ္။ စာေမးပြဲ အတြက္ ဖတ္တာ မ်ိဳး မဟုတ္ေတာ့ အရသာ ခံစား လို႔ ရတယ္။ ဖတ္ရင္း ေတြးရင္း စဥ္းစားရင္း ရင္ထဲထိေအာင္ ခံစားရတယ္။

      ဒဂုန္တာရာ ရဲ႕ ဝတၳဳတို ေပါင္းခ်ဳပ္ ကို လည္း ဖတ္ျဖစ္တယ္။ အဖြဲ႔အႏြဲ႔ ေကာင္းတယ္။ စကားလံုး ေတြ လွ တယ္။ ဖတ္ရင္း ႀကိဳက္တဲ့ စာပိုဒ္ ေတြကို စာအုပ္ တစ္အုပ္ နဲ႔ ကူးေရးတယ္။ စု တု ျပဳ ဖို႔ စုေနတာေလ။

      ေရေႏြးၾကမ္း ခါးခါး တစ္အိုး နဲ႔ တစ္ေန႔ခင္းလံုး စာဖတ္ ေနလိုက္တယ္။

အႏၲရာယ္ ရပ္ဝန္း (အပိုင္း ၁ - ၉)

အႏၲရာယ္ ရပ္ဝန္း (အပိုင္း ၁ - ၉)

 (RICHARD PRESTON ၏ “THE HOT ZONE” ကို ျပန္ဆိုသည္။)
                                                             အီဘိုလာ ပေရာဂ်က္

Ebola River(from http://shakara.files.wordpress.com)

 အာဖရိက တိုက္ရွိ ထင္ရွားသည့္  ျမစ္ႀကီး တစ္စင္း ျဖစ္ေသာ ဇိုင္ယာျမစ္ ဟုလည္း ေခၚသည့္ ကြန္ဂိုျမစ္ႀကီးတြင္ မြန္ဂါလာ ဟုေခၚေသာ ျမစ္လက္တက္ တစ္ခုရွိသည္။ ထို မြန္ဂါလာျမစ္ ၏ ျမစ္ဖ်ား ပိုင္းတြင္ ျမစ္ငယ္ တစ္ခုရွိသည္။ ထိုျမစ္ငယ္ သည္ ထူထဲလွ ေသာ မိုးသစ္ေတာ အတြင္းမွ စီးထြက္ လာကာ ျပန္႔ၾကဲ ေနေသာ ေက်းရြာမ်ားအား ရစ္ဝိုက္ ျဖတ္သန္းၿပီး မြန္ဂါလာျမစ္ ထဲသို႔ စီးဝင္သည္။ ဤျမစ္ငယ္ကား အီဘိုလာျမစ္ ပင္တည္း။ ၁၉၇၆ ခု စက္တင္ဘာလ က အီဘိုလာျမစ္၏ ျမစ္ဖ်ားပိုင္းရွိ ရြာေပါင္း ၅၅ ရြာ တြင္ ကူးစက္ေရာဂါ တစ္မ်ိဳး တစ္ခ်ိန္တည္း တစ္ၿပိဳင္တည္း ျဖစ္ပြားခဲ့သည္။ ကူးစက္ခံရသူ ၁၀ ဦးတြင္ ၉ ဦး ေသဆံုးခဲ့သည္။ ဤကူးစက္ေရာဂါသည္ မည္သည့္ ေနရာမွ ထြက္ေပၚလာသည္ကို မသိရေသာ ဗိုင္းရတ္ပိုး တစ္မ်ိဳးေၾကာင့္ ျဖစ္ၿပီး အီဘိုလာျမစ္ အား အစြဲျပဳ၍ ထိုဗိုင္းရတ္ ကို အီဘိုလာ ဗိုင္းရတ္ ဟုအမည္ေပးခဲ့သည္။ အီဘိုလာ ဗိုင္းရတ္ မ်ိဳးကြဲ မ်ားတြင္ အီဘိုလာ ဇိုင္ယာ မွာ အျပင္းထန္ဆံုး ျဖစ္သည္။ ေဆးဝါးသုေတသန ဌာန (USAMRIID) တြင္ အီဘိုလာ ဇိုင္ယာ အား ကိုင္တြယ္ သုေတသန ျပဳရမည္ ကို အလြန္ေၾကာက္ၾကသည္။ အီဘိုလာ ဗိုင္းရတ္ အား ကိုင္တြယ္ သုေတသန ျပဳသူ မ်ားကို လူရူးလူမိုက္ မ်ားဟု သတ္မွတ္ၾကသည္။ အီဘိုလာ ႏွင့္ ပတ္သက္ျခင္းသည္ ေသမင္းကို မ်က္ေစာင္းထိုး ေနျခင္းပင္ ျဖစ္သည္။ ေထာင့္သန္းေရာဂါပိုးကို ကိုင္တြယ္ သုေတသနျပဳ ရျခင္းသည္ပင္ အီဘိုလာ ဗိုင္းရတ္ ႏွင့္ ပတ္သက္ရျခင္းထက္ ပို၍ စိတ္ခ်ရေပသည္။

     ယူဂ်င္​း ဂြၽန္​ဆင္​ သည္​ ကူးစက္​​ေရာဂါ ပိုးမႊားမ်ား ဆိုင္​ရာ အရပ္​သား ကြၽမ္​းက်င္​ပညာ႐ွင္​ တစ္​ဦး ျဖစ္​ၿပီး အ​ေမရိကန္​ ၾကည္​းတပ္​ ကူးစက္​​ေရာဂါမ်ားဆိုင္ရာ ေဆးသု​ေတသန ဌာန (USAMRIID) တြင္​ အီဘိုလာ ဗိုင္​းရတ္​ သု​ေတသန လုပ္​ငန္​း ကို ဦးစီး ​ေဆာင္​ရြက္​ ​ေနသူ ျဖစ္​သည္​။ သူသည္​ အလြန္​ျပင္​းထန္​ ​ေၾကာက္​ဖြယ္​​ေကာင္​း သည္​့ ဗိုင္​းရတ္​ မ်ား အ​ေၾကာင္​း ကြၽမ္​း က်င္​ ပိုင္​ႏိုင္​ၿပီး မည္​သို႔ကိုင္​တြယ္​ ရမည္​ကို တကယ္​လက္​​ေတြ႔ သိရိွသူ တစ္​ဦး ျဖစ္​သည္​။ ကမ ၻာ ေပၚ တြင္​ ဤသိ႔ု​ေသာ ပညာ႐ွင္​မ်ိဳး လက္​တစ္​ဆုပ္​စာ မ်ွသာ ႐ွိသည္​။ သူသည္​ ကမ ၻာ​ေပၚတြင္​ ထိပ္​တန္​း အီဘိုလာ ဗိုင္​းရတ္​ မုဆိုး တစ္​ဦးလည္​း ျဖစ္​သည္​။      

     ဂြၽန္​ဆင္​ သည္​ လူထြားႀကီး ျဖစ္​​သည္​။ က်ယ္​ျပန္​႔​ေသာ မ်က္​ႏွာ တြင္​ ထူပ်စ္​​ေသာ အညိဳ​ေရာင္​ မုတ္​ဆိတ္​​ေမြး မ်ား ႐ွိသည္​။ အညိဳ​ေရာင္​ ဆံပင္​မ်ားက ဦး​ေခါင္​းထက္​တြင္​ အျမဲ ဖ႐ိုဖရဲ ျဖစ္​​ေနတတ္​သည္​။ စူး႐ွသည္​့ မ်က္​လံုး ျဖင္​့ စိန္​းစိန္​း ၾကည္​့တတ္​ သည္​။ စူထြက္​​ေနသည္​့ ဗိုက္​သား မ်ားက ခါးပတ္​ ကို ​ေက်ာ္​ထြက္​​ေနသည္​။ သူ၏ ပံုပန္​း သဏၭာန္​မွာ စစ္​တပ္​အတြက္​ အ​ေရးပါ ​ေသာ လုပ္​ငန္​းမ်ား လုပ္​ကိုင္​ ​ေနသူ တစ္​ဦး ဟု မထင္​ရ​ေပ။ တကယ္​​ေတာ့ သူသည္​ ကူးစက္​​ေရာဂါ ပ်ံ႕ပြား ျခင္​းႏွင္​့ ကာကြယ္​ျခင္​း ဆိုင္​ရာ ဘာသာရပ္​တြင္​ ထိပ္​တန္​း ပညာ႐ွင္​ တစ္​ဦး အျဖစ္​ ဂုဏ္​သတင္​း ​ေက်ာ္​​ေစာ သူတစ္​ဦး ျဖစ္​သည္​။ လုပ္​ကိုင္​​ေနသည္​့ လုပ္​ငန္​း သ​ေဘာသဘာဝ အရ သူ၏​ေတြ႔ ႐ွိခ်က္​တိုင္​း ကို ထုတ္​ျပန္​ျခင္​း မျပဳ ႏိုင္​​ေပ။ ထို႔​ေၾကာင္​့ပင္​ သူ၏ ဂုဏ္​သတင္​း ​ေက်ာ္​​ေစာမႈ မွာ လ်ိဳ႕ဝွက္​ ဆန္​​ေနျခင္​း ျဖစ္​သည္​။ ဂြၽန္​ဆင္​ ၏ အ​ေၾကာင္​း ​ေျပာၾက လ်ွင္​ အမ်ားဆံုး ၾကားရမည္​မွာ "ဒါ ဂြၽန္​ဆင္​ လုပ္​တာ" "ဒါ ဂြၽန္​ဆင္​ ရဲ႕ ​ေတြ႔ရိွ ခ်က္​" စသည္​့ အံ့ဩ တႀကီး ​ေရရြတ္​သံ မ်ားပင္​ ျဖစ္​သည္​။ သူသည္​ ႐ွက္​ရြံ႕ တတ္​သူ ျဖစ္​ၿပီး လူအမ်ား ႏွင္​့ ဆက္​ဆံရာ တြင္​ သံသယ ႏွင္​့ ဆက္​ဆံ တတ္​သည္​။ ဗိုင္​းရတ္​ မ်ားႏွင္​့ ဆက္​ဆံရာ တြင္​မူ အလြန္​႔အလြန္​ ႀကီးမား​ေသာ သံသယ ႏွင္​့ ဆက္​ဆံ ​ေလသည္​။ စာ​ေရးသူ ​ေတြ႔ဖူး သမ်ွ သူမ်ားသည္​ ဂြၽန္​ဆင္​ ကို ဗိုင္​း ရတ္​ ပိုးမႊား မ်ားထက္​ ပို၍ ​ေၾကာက္​ရြံ႕ ၾက​ေလသည္​။ ဤ ​ေၾကာက္​ရြံ႕မႈ မွာ ပညာ႐ွင္​ အား အထင္​ႀကီးျခင္​း ​ေလးစားျခင္​း စသည္​့ အသိတရား မွ ထြက္​​ေပၚလာ ျခင္​း ျဖစ္​သည္​။ သူသည္ အီဘိုလာ ဗိုင္းရတ္ ႏွင့္ မားဗတ္ ဗိုင္းရတ္ ၏ ေပါက္ပြားရာ မူရင္း ေဒသကို သိရွိရန္ ဗဟို အာဖရိက၌ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ သြားလာ ရွာေဖြခဲ့ ဖူးသည္။ အာဖရိက တစ္ခြင္ ျပဲျပဲစင္ ေအာင္ ရွာေဖြခဲ့ေသာ္လည္း ထိုဗိုင္းရတ္တို႔ သဘာဝအေလ်ာက္ ေပါက္ပြား ခိုေအာင္းရာေနရာ ကို ရွာမေတြ႔ ခဲ့ပါ။ ဤဖီလို ဗိုင္းရတ္မ်ိဳးႏြယ္တို႔ အဘယ္သို႔ေသာ ေနရာက လာၿပီး အဘယ္သို႔ေသာ သဘာဝ ဝန္းက်င္တြင္ ေပါက္ပြား ရွင္သန္ၾကသည္ကို မည္သူမွ် မသိၾကပါ။ သစ္ေတာမ်ား အတြင္းမွ ထြက္လာကာ ဗဟိုအာဖရိက ျမက္ခင္းျပင္၊ လြင္ျပင္ မ်ားသို႔ ေရာက္ရွိသြားသည့္ ေျခရာမ်ား ကိုေတာ့ ေတြ႔ရေပသည္။ ပုန္းကြယ္ေနသည့္ အီဘိုလာ ဗိုင္းရတ္ ရိပ္ၿမံဳကို ရွာေဖြေတြ႔ရွိေရးသည္ ဂၽြန္ဆင္၏ မဟာရည္မွန္းခ်က္ႀကီး ပင္ျဖစ္သည္။